Kirkjuritið - 01.06.1942, Qupperneq 24

198
Árni Árnason:
Júni-Júli.
að kristin kirkja er þar sterlcur þáttur og öflug stoð, þá
er skylt að styrkja hana. En kirkjan er ekki stofnun
eða fvrirtæki, sem er eign ríkisins og ríkið hafi óskert
umráð yfir, né svipuð sjóði, þar sem má hreyta skipu-
lagsskránni. Hún er fulltrúi fyrir lífsskoðun mikils liluta
þjóðarinnar, sem ríkið á ekki að liafa álirif á. Sjái það
sér ekki fært að styðja hana, á það að sleppa afskiftum
af henn'i. Hugsunin með þjóðkirkju er sú, að ríkið við-
urkennir gildi og gagnsemi hennar og veitir henni slíkan
lagalegan og fjárhagslegan stuðning, að starfskraftar
hennar komi henni sjálfri og ríkinu að fullu gagni. Það
getur vitanlega verið álitamál, þar sem um margar
kirkjudeildir er að ræða, hvort nokkur þeirra skuli vera
þjóðkirkja, en sé svo á annað horð, þá verður ríkið að
gæta skyldu sinnar við hana. Það er sanngirniskrafa,
og sú minsta, að þjóðkirkjan liafi a. m. k. jafngóð skil-
yrði til starfs og gengis eins og fríkirkja. Rikið er fjár-
ráðandi kirkjunnar. Ef það getur ekki haft fjárhaldið
á iiendi, svo að í fullu lagi sé, þá leyfist því ekki, fremur
en öðrum fjárráðendum, að spilla hagsnnmum skjól-
stæðingsins, heldur verður þá að fá öðrum fjárráðin i
hendur, þ. e. kirkjunni sjálfri. Það er augljóst, að ríkið
má ekki níða þjóðkirkjuna niður. Það er ekki einungis
rangt gagnvart kirkjunni, það brýtur einnig í bág við
rétta hugsun og þann tilgang með þjóðkirkju, sem áður
var lýst.
Þær breytingar, sem gjörðar hafa verið og fyrirhug-
aðar eru, og miða að því að draga úr starfi kirkjunnar,
eru fækkun presta og minkuð afskifti þeirra af kristin-
dómsfræðslunni. Um það geta verið skiftar skoðanir,
iivort prestar þjóðkirkjunnar skuli hafa alla trúar-
bragðafræðslu á hendi, þar sem ríkisborgararnir eru
skiftir í trúarskoðunum, en liitt er augljóst, að allir
kristnir menn eiga heimtingu á því, að kristnir prestar
húi börn þeirra undir lífið með fræðslu i kristindómi.
Kennararnir koma þar ekki i staðinn, og viðtal presta