Kirkjuritið - 01.06.1942, Blaðsíða 28

202
Sveinn Víkingur:
Júní-Júlí.
gkektasta og tekj urýrasta prestakall landsins og setjasl
að í hinni strjálbýlustu heiðabygð Norðurlands. Sjálf-
sagt liafa viðbrigðin verið mikil og bvrjunarörðugleik-
arnir margir. En ég hygg, að hin ungu hjón hafi lagt
vonglöð og ókvíðin í þessa ferð, sannfærð um það, að
örðugleikarnir eru til þess að sigrast á þeim, en elcki til
þess, að við skulum flýja þá. Og fjallabygðin, sem beið
þeirra, á þann „frjálsa fjallasal“ og þá heillandi fegurð,
er veitir hljóðan unað, og seint gleymist. Verkefnin
reyndust og' þegar ærið nóg. Þegar á næsta ári var hin-
um unga presti falin þjónusta Svalbarðsprestakalls í
Þistilfirði, og nokkuru síðar einnig þjónusta Hofspresta-
kalls í Vopnafirði. Hafði hann þannig um nokkurt skeið
þjónustu þriggja víðlendra prestakalla á hendi samtím-
is. Munu kunnugir bezt til þekkja, hvílíkt feikna starfs-
þrek og dugnað muni til hafa þurft að liafa slika þjón-
ustu á hendi, þar sem yfir var að sækja tvo af hinum
lengstu og verstu heiðarvegum þessa lands.
Eftir tveggja ára starf i Fjallaþingum fékk séra Páil
veitingu fyrir Svalbarðsþingum í Þistilfirði, og reistu
þau hjónin þá bú að Svalbarði og bjuggu þar rausnarbúi
fram til ársins 1928. Þá fluttpst þau í kauptúnið Raufar-
höfn á Melrakkasléttu, en þar var þá vaxið upp álitlegt
þorp, og kirkja reist þar árið áður. Sú kirkja hafði áð-
ur staðið á Ásmundarstöðum, og hafði séra Páll verið
prestur sóknarmanna þar frá árinu 1912, er Ásmundar-
staðasókn var sameinuð Svalbarðsprestakalli.
Prófastur í N.-Þingeyjarprófastsdæmi var séra Páll
skipaður vorið 1908, og gegndi hann því starfi til ársloka
1941, er liann sagði því af sér vegna vaxandi heilsu-
brests.
Séra Páll var hinn gjörvilegasti maður að vallarsýn,
meðalhár en þrekvaxinn nokkuð, „þéttur á velli og þétt-
ur í lund“, eins og Grímur kvað forðum, og lét ekki
feykja sér lengra en hann sjálfur vildi. Hann var fríður
maður sýnum, ennið hátt og hvelft og svipurinn festu-