Kirkjuritið - 01.06.1942, Qupperneq 32

206
Guðm. Einarsson:
Júní-Júlí.
um rangfærslu að ræða, enda þótt svipaðar sögur liafi orðið lil
um aðra menn, sem ég þori ekki að bera á móti, að geti hafa
átt sér stað, enda þótt ég hafi ekki orðið þess var eða um það
heyrt, enda aldrei heyrt nefndan þenna Sargon Akkadskonung,
sem uppi á að hafa verið um 2800 f. Kr., þá er það of langt
gengið og er engin gagnrýni. Á meðal Assýríukonunga finn ég
aðeins einn með nafninu Sargon, son og eftirmann Salmanassar
ÍV., sem rikti frá 722—700 fyrir Krist, en í Assýriu mun Accads
vera að leita, sem var borg nálægt Babylon, og nafnið: „Land
Accada“ og: „Land Suniera“ eru oft talin hvort við annars hlið
og tákna þá Babyloníu og umhverfi hennar á assýriskum áletr-
unum.
En þó einhver sögusögn um uppruna einhvers konungs væri
svipuð og sagan um útburð Móse, þá sýnir það aðeins, að þjóð-
inni hefir þótt sá atburður svo merkur, að nota mætti hann til
heiðurs annara merkismanna; meðan ósannað er, að sagan hafi
verið til orðin fyrir daga Móse og hún því getað fluzt til hans.
Og þegar svo betur er að gætt, sér maður, að höf. sjál.fur
metur þessa rökfærslur sínar að engu, því að hann segir: „Þrátt
fyrir egipzka uppeldið var Móse hreinn og sannur Hebrei", sem
ótvírætt bendir til þess, að hann trúir því, að dóttir Faraós
liafi fundið sveininn í örkinni og hafi tátið ala liann upp •
egipzkum fræðum.
En það sorglega við þetta er það, að þeir menn, sem bera
lotningu fyrir hinu heilaga orði og vilja auka trú og tilbeiðslu,
skuli láta sér verða það á, að rífa niður með öðru orðinu það,
sem þeir byggja upp með hinu. Nú veit ég, að höf. greinarinnar
þráir að geta aukið Guðs dýrð á jörð og byggja upp innilega
kristinn söfnuð, en hann skilur ekki, liver hætta felst í því að
vekja efa í hjörtum fjöldans um áreiðanleik Biblíunnar eða frá-
sagna hennar. En fólkið hugsar og segir, og það með réttum
rökum: Ef fyrri hlutinn um líf og starf Móse er þjóðsaga, livaða
sönnun er þá fyrir því, að framhaldið sé ekki líka skáldskapur,
t. d. ferðin yfir Rauðahafið, að Guð hafi gefið Móse boðorðin
af Sínaífjalli, sagan um brauðið á eyðimörkinni, vatnið, sem
spratt út úr steininum o. s. frv. Ekkert af þessu er skiljanlegra
og trúlegra en sagan um útburð sveinsins; og þó höfum VÍS
margvíslegar sannanir fyrir ábyggilegleika þessarar frásagnar
annars staðar frá en beint úr sögu Móse, svo að erfitt er að
tetja þær skáldsögur einar.
Gagnrýnin og efasemdirnar, sem Þjóðverjar þyrluðu upp til
þess að geta útrýmt Kristi úr sálum æskunnar, hefir gegnum-
sýrt svo marga góða menn, einnig hjá oss, að þeir geta ekki