Kirkjuritið - 01.12.1945, Page 36

322
Ásmundur Guðmundsson:
Nóv.-Des.
gestrisni. Vegur okkar liggur rétt fyrir vestan Manitobaháskóla
og suður með Rauðaránni. Ekur Bierring mjög greitt, svo að við
erum komin eftir tvœr stundir að Bandaríkjalínunni. Þar urðu
þau hjónin að snúa við. En mín bíður Frímann bóndi Einars-
son frá Almviði á Mountain með bíl sinn. Hafði ég kynnzt
honum áður og konu lians á kirkjuþinginu í Winnipeg. Við
ókuin suður Pembina, og bendir Frímann mér á býli íslendinga
liér og hvar. Eftir þvi, sem sunnar dregur, verða akrar fegurri
og þroskameiri, en í Kanada eru þeir víða síðsprottnir sökum
óvenjulegra kulda á þessu sumri. Loks sé ég akra, sem mér
virðast bera af öllum öðrum og spyr, hver eigi þá. „Þetta eru
mínir akrar", svarar Frímann. „Við erum að koma heim“. Rétt
á eftir blasir við okkur prýðilegt hús, rnálað hvítt og blátt, með
samlitri girðingu fyrir framan og unaðslegum blómgarði, en
að baki álmviðarlundur. Allt er í samræmi hvað við annað úti
og inni, og blómvendir eru gefnir úr garðinum nágrönnum,
vinum og vegfarendum. Húsfreyja fagnar okkur í dyrunum:
Ég finn, að ég er ekki aðeins gestur, heldur vinur. Rétt á eftir
koma þangað Björn Olgeirsson, hróðir séra Einars á Borg og
þeirra systkina, og kona hans, vel gefin hjón og fylgjast prýði-
lega með þvi, er gerist lieima á Islandi. Eftir dálitla stund för-
um við til veizlu á prestssetrinu að Mountain. Sér þar enn lítt
ferðasnið á, þótt prestshjónin og börn þeirra taki sig upp liéð-
an eftir fáa daga. Samverustundin verður mjög liátíðleg við
það, að barnsskírn fer fram. Við séra Haraldur ökum í kvöld-
blíðunni suður að Garðar, og nýtur byggðin sín vel. í kirkj-
unni eru sungnir sálmar og ættjarðarljóð, og séra Haraldur
mælir til mín nokkrum orðum. Ég flyt siðan erindi um liagi
íslenzku þjóðarinnar bæði á andlegu og verklegu sviði. Að loknu
erindinu bera konur fram rausnarlegar veitingar i kjallara
kirkjunnar, og sitjum við þar lengi við samræður.
Um nóttina er ég á heimiii Jóns Ólafssonar, bróður séra Krist-
ins, og frúar lians, sem er dótturdóttir Péturs Guðjolinsens. Þau
eru mestu merkishjón. Hann var um langt skeið þingmaður, vel
metinn. Hann er mikill maður vexti og allstórskorinn, talar
liægt og vegur iivert orð. Virðist mér hann bæði vitur og góð-
gjarn. Kona lians er ágætlega menntuð, skörungur og drengur
góður, eins og sagt var um Bergþóru. Um morguninn kem ég
til vina minna og sóknarbarna fyrverandi frá Mozart, Jóns
Laxdals og frú Soffíu stjúpdóltur lians. Hann lieldur sér ágæt-
lega, þótt liann sé nokkuð á áttræðisaldri, og kastar enn fram
stökum. Eftir hádegi sýna þau Jón Ólafsson og frú hans mér