Kirkjuritið - 01.12.1945, Side 50

336
Ásmundur GuÖmundsson:
Nóv.-Des.
dóttur .Baldvins Baldvinssonar, enda þótt hún sé fædd vestra og
uppalin. Dætur þeirra lijóna skara fram úr í píanóleik og hafa
verið sæmdar verðlaunum. Aðeins ein þeirra, Alda, cr heima
nú, og leikur hún fyrir okkur uppáhaldslag fööur síns eftir
Cliopin. Mest er rætt um Reýkholtsdal og það, sem þar gerðist
fyrir 40—50 árum. Sýnir Jónas mér kvæði eftir sig, og yrkir
hann um það meðal annars að deyja ofan í dalinn sinn. Menn
bera ekki aðeins síns heimalands mót, heldur einnig átthaga
og sveitar. Eftir komuna aftur til Vancouver slæst frú Kolbeins
með i förina, ensk kona, en ber þann hug til íslands, að mér
kæmi ekki á óvart, þótt þau hjón ættu eftir að setjast þar að
fyrir fullt og allt. Sýna þau mér nú lystigarð borgarinnar, sem
er um 7 milur að ummáli og borgarbúar þyrpast til í þúsunda-
lali, ungir og gamlir. Er hann að einu leyti sérstæður. í hon-
um eru útskornir og steindir staurar, sem bera vitni um menn-
ingu Indíána, sem hér áttu heima fyrir nokkrum áratugum.
Við skoðum einnig Háskólann, sem á mjög stóra lóð á fegursta
staðnum i borginni, og rísa þar sifellt fleiri og fleiri hús og sum
mikil borgarprýði. Um kvöldið safna þau Páll Bjarnason og
frú lians, frá Wynyard, ýmsum fyrverandi Wynyardbúum sam-
an i hús sitt, og var það fallega gert og ástúðlega í minn garð.
Álti ég um skeið heima hjá sumum þeirra: Frú Sólveigu Sveins-
son, systurdóttir séra Jóhanns dómkirkjuprests, og Karli Frið-
rrkssyni og konu lians. Bróðir Solveigar er þar einnig og minn-
ir mig nú rnikið á föður þeirra, Svein Kristjánsson, einn af
ágætustu vinunum, sem ég hefi eignazt.
Þetta er kveðjustund. Nú skal flogið austur í nótt, heim á
leið. Það hefir verið dásamleg reynsla þéssar vikur að eign-
ast marga góða vini og kunningja og' liitta hina eldri, en bland-
ið sársauka að vísu að skilja svo fljótt við þá aftur.
Heim.
Flugið austur gengur vel, nema næsta kvöld, er tenda skal i
New York. Við eigum að koma þangað um náttmál. En kl. er
orðin 10, og enn fljúgum við. Gutlinakur allra tjósanna í New
York er fyrir neðan okkur. Við hljótum að fara að lcnda. Kl.
verður 11. Loks kemur ljósamerkið: Spennið beltin yfir um ykk-
ur. Flugan tekur dýfu og linitar hringa marga. Al.lt í einu
hverfur ljósamerkið. Flugið verður stöðugra og heldur þannig
áfram. Kl. verður tólf, eitt, tvö. Hve lengi skyldu endast ben-
sínbirgðirnar? Þegar minnst varir birtist ljósamerkið aftur.
Hjólin taka niðri. Vélin stöðvast. Éjugmennirnir stíga úr sæt-