Kirkjuritið - 01.12.1945, Qupperneq 61

Kirkjuritið.
Tímamót.
347
tíðahöldum. A undanfarandi þjáningarárum hefir
margt verið sagl og mörgu lofað um varanlegan frið.
Margur lætur sér fátt um þetta finnast, þegar minnzt
er samskonar loforða fyrir 30 árum síðan. Þess ber þó
vel að gæta, að margt tekst í annað sinn, sem mistókst
í fyrsta sinn. Hinsvegar verður varla sagt, að veruleg
hugarfarsbreyting léti á sér bóla meðal þjóðanna, þeg-
ar stríðslokin nálguðust og menn sáu fyrir, hvað verða
vildi. Allt virtist henda til þcss, að þessi gamli, geð-
stirði heimur væri enn samur við sig og ætlaði sér að
hafa sína gömlu lientisemi. Jafnvel hernumdar, afvopn-
aðar og auðmýktar þjóðir flýttu sér að kasta sér út í
blóðugar innanlandsóeirðir undir eins og hernámsfjötr-
arnir voru af þeim höggnir.
En þá skeðu óvæntir atburðir. Þriðja tímamótastað-
reyndin — án efa sú stórfelldasta — vatt sér inn á
sjónarsviðið með ægilegum gný og gusti. Atómsprengj-
an kom og kynnti sig mannheimi. Allmjög hljóðnuðu
menn við þá heimsókn. Allir virtust á einu máli um það,
að nú ætti mannkynið ekki annars úrkosti en að beina
fótum sínum á friðarveg'. Ella væri högum þess komið
eins og óvita eða vitfirringi, sem léki sér að eldspýtum
í púðurklefa.
En hvað heyrum vér, eigi að síður, þessa síðustu daga?
Æ fleii'i fréttir um fyrirhugaðan aukinn lierbúnað lil
öryggis. Jafnvel maður eins og Smuts — jafnfrægur
sem stjórnmálamaður og heimspekingur — hikar ekki
við að lýsa því yfir, að Suður-Afríka verði að koma sér
upp voldugum flota, vegna þess að lega landsins sé svo
mikilvæg hernaðarlega.
Það er þá eftir allt ekki meiningin að semja frið,
þrátt fyrir loforðin og' þörf þjáðra manna. Og þó flóir
svo út af næg'tarbrunni náttúrunnar, að öllum mætti
tryggja ríkulegan skerf áflogalaust.
Er þá viðvörun atómsprengjunnar strax gleymd?
Hvað verður um þennan tröllslega kraft? Yerður ó-