Kirkjuritið - 01.07.1947, Síða 9

Kirkjuritið.
Kletturinn og kirkjan.
189
Eitt stærsta augnablik veraldarsögunnar hefir runn-
ið upp, hverfipunkurinn, sem ný óendanlega stórbrot-
in framtíð á rætur sínar að rekja til.
Lærðustu mönnum Gyðingalands gafst ekki þessi
stund, né þetta augnablik. Vitneskja þessa mikla sann-
leika ljómaði fyrst um sál og vitund óbrotins ólærðs
alþýðumanns, sem án umsvifa og án allra skýringa
birti öðrum það, sem liann hafði séð, og það, sem a‘ð
lionum hafði verið hvíslað.
Síðan liafa skammsýnir, skilningssljóir menn á æðri
leyndardóma deilt um það, á hvern liátt liann hefði
verið Guðssonur, hvort það liefði t. d. gerzt með þeim
liætti, að hann liafði verið eingetinn o. s. frv.
Simoni Pétri var gefin sú mikla gáfa að geta séð
á örskjótu augnabliki líðandi stundar langt niður í
djúp himneskra vísinda. Hann var gæddur þeim und-
ursamlega hæfileika að geta hrifizt af tign og helgi
þess guðdómlega og dýrðlega.
Hugsum um Fariseana og fræðimenn Gyðinga ann-
arsvegar. Það voru lærðir menn, gjörliugulir og vanir
að velta fyrir sér þungum viðfangsefnum. Þeir sáu
þar sem Jesús fór aðeins mann, sem hverjum bæri að
vara sig á. Lækning lians á sjúku fólki á sjálfan sabbats-
daginn var í augum þeirra saurgun helginnar, innblásin
orð hans niðurbrot trúar og' siðgæðis, fagnaðarboðskap-
ur hans til syndugra manna tákn þess, að hann gerði
ekki mun á réttlátum og ranglátum.
Og hinsvegar skulum við virða fyrir okkur Símon
Létur. Hann var fátækur alþýðumaður, sem barðist
fyrir afkomu sinni á bátskel á vatni Genesarets, órök-
íastur, ólærður, ekki bundinn í báða skó af neinni
íyrirfram sannfæringu, en með opinn, vakandi hug,
sem speglað gat dul liinna mestu djúpa, og sál, sem
var gædd barnslegri, heilli, óblandinni hrifningu fyrir
l)ví háleita, því fagra og því stóra.
eðli þess manns ætlaði Jesús að byg'gja kirkju