Kirkjuritið - 01.07.1947, Blaðsíða 12

192
P. Þ.: Kletturinn og kirkjan.
Júlí-Okt.
óhjúpaða, og óx þá hrifning hennar og fögnuður enn
að mun. Andlit hennar sjálfrar uppljómaðist og varð
forkunnar fagurt. Var þá horfinn vottur fyrra útlits.
Loks sté hann fram í allri sinni tign og mikilleik, þá
magnaðist gleði hennar enn, svo að ekkert á jarðríki
líkist lienni að fegurð, og í liugskoti hennar varð bjart
sem í engilsál.
Á skáldlegan hátt er þvi lýst hér, hvílíkur endurleys-
andi kraftur fylgir komu og nærveru liins alfullkomna
— Krists. Til þess að öðlast heimsókn lians þarf liug-
urinn að þrá hann heitt og innilega, og til þess að geta
meðtekið lcraft þeirrar endurlausnar, sem frá honum
streymir, þarf hjartað að gela fyllzt fögnuði og hrifn-
ingu yfir því að líta heilagleik hans augum. í gegnum
sjöfalda hurð liins liarðlæsta húss getur liann lagt
leið sína, þar sem sál býr hlaðin sorg og sekt. Fyrir
mátt dýrðar hans leysasl fjötur vanþroskans og þján-
ingarinnar af barni veraldarinnar og álagahamur
grimmustu örlaga nær af að falla hverjum þeim, sem
á sér gáfu falslausrar hrifningar fju-ir því andlega og
háleita og guðdómlega.
Nýr maður fæðist, endurleystur frá kvöl, frá sorg,
frá öllu því sem er lágt, og fagnar því að fá að lifa
til þess að þjóna og elska.
Um ár og aldir mun hinn alfullkomni lialda áfram að
koma til einnar kynslóðar á fætur annarar; og meðan
Guð allsherjar leggur vögguharninu í hrjóst undur-
samlega gáfu hrifningarinnar, mun hann reisa kirkju
sina á þessum óhrotgjarna kletti. Þar mun hún halda
áfram að gnæfa traust, óbifanleg, hvernig sem straum-
ur tímans veltur, þó brim ótal byltinga sogi og svarri.
Rismiklir turnar bennar mæna inn í himininn, sem
tákn um sigur andans yfir efninu, og frá ljómanum á
altari hennar stafar sú hirta og ilur, sem allt lif og öll
menning blómgast fyrst og fremst við.
Páll Þorleifsson.