Kirkjuritið - 01.07.1947, Blaðsíða 11

Kirkjuritið.
Kletturinn og kirkjan.
191
á fætur annari mun liann koma og vitja þar kirlcju
sinnar, þeirrar er býr innra með hverjum manni. Og hvar
sem liann stígur sínum heilögu fótum taka grös að gróa,
hamingja að blómgast, nýtt líf að skapast. Fyrir mátt
hans fer endurleysandi kraftur um hverja þá manns-
sál, sem hann nálgast. Sumum finnst þeir liafi endur-
leystsl fyrir blóð hans, öðrum fyrir mátt orða lians, þeim
þriðja fyrir fordæmið, sem hann gaf, og enn öðrum
fyrir það eitt, að þeir fengu aðeins að snerta fald klæða
hans örlitla stund.
Þessu endurlausnarstarfi hans fyrir syndugan heim
hefir þýzka skáldið Jakoh Wassermann lýst í lítilli
helgisögu, á ógleymanlegan liátt. Sagan er á þessa leið
í fám dráttum:
I fyrndinni var uppi konungur, sem átti sér dóttur
eina óvenju ófríða. Iiúð hennar var lirjúf sem á ó-
argadýri og höfuðhár hennar sem fax á liesti. Kon-
ungur blygðaðist sín fyrir dóttur sína og lét geyma
hana innan vandlega læstra dyra. Er hún var gjaf-
vaxta, fékk hann henni gjaforð og gaf þeim hús til í-
búðar með sjöfaldri hurð fyrir. Þar var hún læst inni.
Kóngsdóttir var mjög harmþrungin yfir þessari með-
ferð og spurði sjálfa sig, liver hún væri sú synd, sem
hún liefði drýgt, fyrst hún væri svo grátt leikin af
eiginmanni og föður, svo hún jafnvel fengi hvorki að
s.já sól né mána. En þá kom henni í liug, að hún hefði
heyrt, að hinn alfullkomni væri kominn í lieiminn,
hann væri hæli allra og endurlausnari frá kvöl og sorg.
Og hún bað þess lieitt, að liann mætti heimsælcja sig.
Og hinn alfullkomni vissi, að hugsanir liennar voru
hreinar, og þar kom, að hann birtisl henni og sýndi
henni heiðhjart hörund sitt. Við þá sýn gagntók sál
hennar ákafur fögnuður, og ljóma sló um lijarta lienn-
ar- Og á stund þessarar hrifningar skeði það, að höf-
uðhár liennar varð mjúkt og' húð hennar heiðhjört.
hví næst sýndi hinn alfullkomni henni ásjónu sina