Kirkjuritið - 01.07.1947, Side 15

Kirkjuritið.
Prestastefnan 1947.
195
kirkjusókn. En hitt veit ég jafnvel, að um trú — og
kirkjumál liefir aldrei verið meira hugsað á íslandi,
en á vorum dögum. Kirkjusókn er ekki einasti mæli-
kvarðinn á trúmálaástand þjóðanna. Spyrjið um lmg-
arfarið og lijartalagið. Er ekki til samúð og' lijálp-
semi í þessu landi i ríkum mæli? Hvaðan á þetta tvennt
fót sina að rekja? Eru það ekki áhrif kristindómsins
og kirkjunnar? Þekkið þið marga afneitara í hænda-
stétt, eða sjómannastétt? Sýnir æskulýður landsins
kirkjunni óvináttuhug?
Fy rir áratug var allmikil andúð liér Iijá oss í garð
kirkju og kristindóms. Þá mátti heyra raddir afneit-
unar. Þetta hefir hreyzt, þessar raddir eru lijaðnaðar
og mér virðisl margt henda til ])ess, að ný og fögur
kreyting sé enn i vændum.
Ég veit að margir standa þögulir Iijá og óvirkir, eða
gan,ga fram hjá kirkjunni. En vér eigum að brevla
þessu. Hvernig getum vér gjört það? Ég veit með
vissu, að þessi spurning er efst í huga yðar allra þeg-
ai' þér komið liingað á prestastefnuna. Sennilega eru
margar leiðir til þess. Ein er þó vafalaut bezt.
Ivristur sagði: „Leyfið börnunum að koma til mín“.
Lenin á að liafa sagt: „Leyfið mér að tala við hörn-
in í fimm ár og þá þarf ekki að seinka klukkunni
minni“.
En margir segja. Það er svo erfitt að ná í börnin og
æskulýðinn. Mannfæðin — samgönguerfiðleikarnir og
aðrar illar aðstæðnr. Hvernig á ég að ná i börnin og
æskulýðinn? Kristur Iiefði aldrei spurt þessarar spurn-
ingar. Presturin þarf ekki lieldur að spyrja. — Hann
á heinar brautir til barnsins. Fólkið — foreldrarnir
þrá að barnið fari til hans.
Mér þykir vænt um að nú gjöra íslenzku prestarnir
meira fyrir börnin en áður hér í Reykjavík og
i mörgum öðrum kaupstöðum og kauptúnum landsins.