Kirkjuritið - 01.07.1947, Síða 50

230
Ásmundur Guðmundsson:
Júlí-Okt.
tekið var með fögnuði. Mælti hann á ensku eins og
þorri ræðumanna, en lauk máli sínu með blessunar-
orðum á ísle'nzku. Aðrir ræðumenn, sem ég man
bezt, voru dr. P’eng Fu frá Kína, sem færði Sam-
bandinu að gjöf forlcunnarfagran dúk, gullbókaðan, frá
kínverskum konum og skyldi tákna starf þess, Kopp
erkibiskup frá Eistlandi, er lýsti útlegð kirkju sinn-
ar, og siðast en ekki síst Ordass biskup frá Buda-Pest.
Heyrði ég bann seinna flytja tvær ræður aðrar og
tel bann biklaust einhvern mesta ræðumanninn, sem
ég hefi hlustað á. Ordass er fyrir fáum árum orðinn
yfirmaður lútersku kirkjunnar á Ungverjalandi og
einn af yngstu biskupunum. Hann er mikill maður
vexti, vel farinn í andliti og svipurinn hreinn, en
nokkuð ábyggjusamlegur. Brá yfir ljóma af andríki
og trú, er bann talaði. Hann lýsti í ræðum sínum
ógnaröld þeirri, er gengið liafði yfir Ungverjaland.
Hver og einn ferkílómetri þar var sleginn sárum.
Búda-Pest var fögur borg. En nú..........? Hungux-vofa
og dauði béldu innför sína. Miskunnsami Samverjinn
hafði líka verið þar á fei-ð, bugrakkur eins og
lýst er í dæmisögunni. Og nú væri að birta, ljós að
renna upp í myrkrinu, bæði í liugum fólksins og að
ofan frá Guði. Við sjáum Guð í önnum og striti
hversdagslífsins. Ásjóna hans ljómar yfir oss. Vakn-
ing er hafin með þjóðinni. Kirkjurnar fyllast. Höfuð-
ið vissi það áður, að krossinn hefur til Guðs, nú skil-
ur hjartað það og finnur. Við getum sagt líkt og
Job forðum við Guð:
Eg þekti þig af afspurn,
en nú hefir auga mitt litið þig.
Mér er nær að halda, að flestir liafi farið beldur
betri en áður heim til sín eftir þetta biskupakvöld.
VII.
Enn er ótalinn sá atburður, er setti mestan svip á