Kirkjuritið - 01.04.1977, Síða 8

Síðan hafa fundir þessir verið haldn-
ir reglubundið þriðja hvert ár, nema
stríðsárin, þegar þeir féllu niður af
augljósum orsökum. Þeir hafa verlð
haldnir á víxl eftir röð í Danmörku,
Finnlandi, Noregi og Svíþjóð. Á ís-
landi hefur ekki verið haldinn slíkur
fundur fyrr en sumarið 1976. Oft hef-
ur þó verið boðið að halda hann hér
en ekki þótt fært að þiggja það boð
sakir fjarlægðar og kostnaðar. En á
fundi þeim, sem haldinn var í Finn-
landi 1973 var boðið þegið og biskupi
íslands falið að undirbúa hann og
standa fyrir honum.
Þessi fundahöld áttu sinn aðarag-
anda. Á styrjaldarárunum fyrri vakn-
aði ný vitund um nauðsyn þess, að
systurkirkjur Norðurlanda stæðu sam-
an, tengdust traustari böndum til inn-
byrðis styrktar og sameiginlegs stuðn-
ings við kristinn málstað í heimin-
um. Höfuðborgarbiskupar Norðurlanda
komu saman til fundar í Osló 1916
og var þetta mál á dagskrá þar. Höfðu
þeir mikið sambana sín í milli stríðs-
árin. Mestur hvatamaður aukins sam-
starfs var þáverandi erkibiskup Svía,
Nathan Söderblom, en eindreginn
stuðningsmaður hans var Ostenfeld
Kaupmannahafnarbiskup. Söderblom
hafði stórar hugsjónir um aukin kynni
og samstarf milli kristinna manna í
heiminum. Taldi hann að hinar lút-
hersku þjóðkirkjur Norðurlanda ættu
sakir guðfræðilegrar undirstöðu sinn-
ar og samkristinna erfða lykilshlut-
verki að gegna í þessu tilliti. Evrópa
var sundruð eítir styrjaldarátökin.
Norðurlöndin höfðu staðið utan þelrra
átaka. Norrænu kirkjurnar höfðu að-
stöðu til þess að koma á sambanai
yfir landamæri styrjaldarþjóðanna og
milli héraða ólíkra játninga.
Biskupafundir Norðurlanda hafa
ekki fengið slíka kirkjusögulega þýð-
ingu, sem upphafsmennina kann að
hafa dreymt um. En óneitanlega hafa
þeir haft gildi, og það er áreiðanlega
full eindrægni um að halda þessum
hætti. Kirkjurnar eru skyldar, eins og
6