Kirkjuritið - 01.04.1977, Síða 9

allir vita, — geta margt hver af ann-
arri lært og gera það og þurfa þess.
Sá fundur, sem hér var haldinn
þessu sinni, var hinn 18. í röðinni.
Hann má teljast nokkur viðburður í
íslenzkri kirkjusögu. Svo margir bisk-
upar hafa aldrei komið hér saman
áður. Fundurinn var allvel sóttur. Frá
Danmörku komu allir biskupar nema
einn, og eins var um norsku biskup-
ana. Frá Finnlandi komu hlutfallslega
margir, en tiltölulega fæstir komu frá
Svíþjóð vegna forfalla.
Á skrá, sem biskup lætur í té eru
biskuparnir taldir sem hér segir:
Dönsku biskuparnir voru þessir: Ole
Bertelsen frá Kaupmannahöfn, J. B.
Leer-Andersen frá Helsingjaeyri, Hans
Kvist frá Hróarskeldu, Th. Græsholt
frá Lálandi og Falstri, K. C. Holm frá
Óðinsvéum, Th. Kragh frá Haderslev,
H. Höjrup frá Árósum, Johs. W. Jacob-
sen frá Viborg og Henrik Christiansen
frá Álaborg.
Þeir finnsku voru: Martti Simojoki
erkibiskup fra Ábo, Hannes Leinonen
frá Uleáborg, John Vikström frá Borgá,
Aimo T. Nikolainen frá Helsingfors,
Yrjö Sariola frá Lapua og Paavo
Kortekangas frá Kuopio.
Frá Noregi komu: Kristen Kyrre
Bremer frá Tromsö, Bjarne Weider frá
Bodö, Tord Godal frá Þrándheimi, Per
Juvkam frá Björgvin, Georg Hille frá
Hamri, Andreas Aarflot frá Fredrik-
stad, Dagfinn Hauge frá Tönsberg,
Erling Utnem frá Kristiansand og
Kaare Stöylen frá Oslo.
Frá Svíþjóð komu erkibiskupinn,
Olof Sundby frá Uppsölum, Ragnar
Askmark frá Linköping, Arne Palm-
kvist frá Vásterás, Stig Hellsten frá
Luleá, Bertil Werkström frá Hárnösand,
Ingimar Ström frá Stocholm og Áke
Kastlund frá Strángnás.
Færeyjabiskup, Ejvind Vilhelm frá
Þórshöfn kom, og loks sátu báðir ís-
lenzku vígslubiskuparnir funainn.
Þessir biskupafundir hafa ekki, segir
biskup, fremur en norrænu prestafund-
irnir, neina lögmæta stöðu. Þeir taka
engar sameiginlegar ákvarðanir, sem
séu á neinn veg bindandi fyrir við-
komandi kirkjur. Reglan er sú, að þeir
gera ekki ályktanir heldur. M. a. þess
vegna hefur fréttamönnum þótt lítið
fara fyrir þeim. Og það hefur einnig
verið reglan ævinlega, að fundirnir
væru ekki opnir öðrum en þátttak-
endum — að frátöldum eiginkonum
biskupanna en á tveimur síðustu fund-
unum hafa þær verið viðstaddar um-
ræður. Svo var í Finnlandi 1973 og nú
voru þar allmargir áheyrendur á þess-
um fundi hér í Reykjavík.
Gildi þessara funda er það, fyrst og
fremst, að mönnum gefist tækifæri til
að bera saman bækur, ræða dagskrár-
mál, sem fyrir liggja hverju sinni í sinn
hóp, miðla af reynslu og þiggja ráð.
Dagskráin var áhlaðin eins og ger-
ist, og ýmis atriði, sem voru utan
dagskrár, komu til viðbótar. Ég vissi
fyrirfram, að gestirnir vildu gjarna
kynnast íslenzku kirkjulífi. Flestir voru
þeir að koma hingað í fyrsta skipti,
þótt sumir hefðu komið áður, enginn
þó oftar en Simojoki, finnski erki-
biskupinn, sem hefur komið hér þrem
sinnum. Með ágætri fyrirgreiðslu safn-
aðanna hér í Reykjavík var kleift að
kynna þessum gestum presta og safn-
aðarleiðtoga. Það vakti ánægju. Við
nutum gestrisni forseta, kirkjumálaráð-
7