Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 18

Við skiljum ef til vi11 nú, hvers vegna
Jesús vill, að við gerum upp hug okk-
ar á svo róttækan hátt.
í fyrstu virðist þetta mjög harkalegt
og ósanngjarnt. En þó er það ekki
annað en strangleiki þess læknis, sem
segir við sjúkling sinn: „Aðeins róttæk
skurðaðgerð getur orðið þér til hjálp-
ar. Ef ég sker ekki nógu djúpt nú, þá
verður aðeins um tímabundinn bata
að ræða, bráðabirgðalækningu, og
eftir nokkrar vikur mun sjúkdómurinn
taka sig upp að nýju, með endurnýj-
uðum styrkleika.“ Krafa Jesú miðar
sem sé að því að losa okkur við þenn-
an tvíveðrung í hjartanu, þennan skipta
hug. Hann segir: „Viljirðu fylgja mér,
finnist þér í sannleika íylgdin við mig
einhvers virði, þá verðurðu að gera
róttæka breytingu á lífi þínu. Þá verð-
urðu að segja skilið við margt af því,
sem þú heldur nú dauðahaldi í. Ger-
irðu þetta ekki, verðurðu eins og mað-
ur, sem hefur hruflað sig á kristin-
dóminum og sleikir nú sár sín. Þú
hefðir þá betur verið hund-heiðinn
áfram.“ Jesús vill eindregna afstöðu,
enga hálfvelgju.
Eða dettur nokkrum í hug, að hann
hafi dáið á krossinum fyrir nokkrar
smáskrámur eða fyrir gauraganginn
í hinum borgaralega kristindómi? Hann
vill vísa okkur aftur á brautina beinu,
sem liggur til föðursins, svo að við
getum á nýjan leik eignast skjól og
frið við brjóst hans. Hann vill ekki þá,
sem elta skottið á sjálfum sér. Honum
eru þeir ekki að skapi, sem heimta
hlutdeild með föðurnum, án þess að
segja skilið við djöfulinn og hjakka því
alltaf í sama farinu. Þegar því Jesús
er svo strangur, sem hér er raunin, þá
er það einskær náð hans, sem þannig
birtist. Þegar hann tekur eitthvað frá
okkur, þá er það af því að hann vill
gefa okkur meira í staðinn, já, gefa
okkur allt.
Dragi nú þetta úr okkur allan kjark,
svo að okkur verður að orði: „Fylgdin
við þennan drottin mun kosta mig svo
alvarlega aðgerð, svo róttæka lækn-
ingu, að mér hrýs hugur við,“ þá er
það hreint ekki svo fjarri sanni. Hvarfl-
aði það einhvern tíma að okkur, að
stórgrýtið í lífi okkar yrði fjarlægt með
litla fingri einum? Þrátt íyrir sársauk-
ann við aðgeröina, ættum við fremur
að fagna og hlakka til gleðinnar, þeg-
ar gall- og nýrnasteinar samvisku
okkar verða fjarlægðir.
Það hjálpar fólki ekkert, þótt það
flykki sér um drottin. Það verður að
gera það upp við sig, hvort það vill
vera sannir lærisveinar, eða aðeins
áhangendur og nafnkristnir. Hálfvolgir
taglhnýtingar verða illa úti. Sveltur
sitjandi kráka.
Nú fer okkur kannski að skiljast,
hvers vegna Jesús er svona strangur.
Og samt erum við enn dálítið móðguð
yfir því að hann skuli ganga svo langt
að segja, að ,,ef einhver hatar ekki
föður sinn og móður og konu og börn,
og jafnvel sitt eigið líf, hann getur ekki
verið lærisveinn minn.“ Hvernig getur
sá, sem krefst þess að við elskum ó-
vini okkar, jafnframt krafist þess, að
við hötum okkar nánustu?
Það er þetta ósamræmi, sem einmitt
vekur athygli okkar, já, slær mjög svo
í augun. Augljóslega ætlar Jesús að
leggja afar mikla áherslu á það, sem
fyrir honum vakir. Hann velur af ásettu
ráði sterkt, klingjandi orð, orðið að
16