Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 21

GuSi í stað þess að færa okkur nær
honum.
Vísbendingu um þetta finnum við í
sögunni af hinum tíu líkþráu. Jesús
læknaði þá alia. Hreysti og heilbrigði
eru líka gjafir Guðs. En fæstir þakka
honum fyrir þær. Það þýðir, að þeim
þykir vænna um heilsu sína en um
frelsarann, sem hana gefur. Hann var
ekki ofgóður til að lækna þá tíu. Þeir
áttu við mikið böl að búa, og komu því
hlaupandi á eftir honum, biðjandi um
hjálp.
Þeir eru of margir, sem biðja aldrei
til Guðs, nema þegar syrtir í álinn.
Þegar hagur strympu tekur að vænk-
ast, hverfur bænarandinn eins og dögg
fyrir sólu. Hvers vegna það? Vegna
Þess að Guð er ekki annað en meðal
til að ná takmarki. Þessir menn vilja
komast lifandi úr loftárás, ganga heilir
frá hættulegum uppskurði, standast
próf, fá launahækkun. En þeir þakka
Guði engu orði. Og þegar gleymist að
þakka gjöf, þá er það af því að hún
Þykir sjálf meira virði en gefandinn,
Guð sjálfur. Þá er lífið, börnin, fram-
inn dýrmætara en Guð. Ef þú verður
slíks var í eigin barmi, staldraðu
þá við og hugsaðu málið. Endurskoð-
aðu afstöðu þína til þess, sem þú veist
dýrmætast. Þú getur þurft að rífa úr
þér augað og kasta því burt, ef augað
hneykslar þig.
En menn skyldu ekki einskorða sig
við hina neikvæðu hlið þessa máls.
Jesús er ætíð jákvæður. Hann tekur
aldrei það, sem við unnum heitast, án
Þess að skila okkur því aftur, endur-
nýjuðu og umbreyttu. Þegar við slepp-
um einhverju við Jesúm, tekur hann
Það ekki frá okkur fyrir fullt og allt.
Hins vegar getum við upp frá því elsk-
að það „í Kristi," hvort sem það er
fólk eða eitthvað annað. Þá bindumst
við því á nýjan og jákvæðan hátt.
Leyfið mér að skýra þetta, með því
að taka dæmi af kveðjunni, sem sumir
prédikarar senda áheyrendum sínum
í upphafi máls: „Kæru vinir í Kristi.“
Sé þetta ekki innantómur vani, þá
þýðir það eitthvað þessu líkt: „Ég
stend hér prédikari frammi fyrir ykkur.
Og þið megið trúa, að það gleður minn
gamla Adam að standa í þessum veg-
lega prédikunarstóli og að þið skuluð
öll verða að hlusta á mig. Og á eftir
er ekki að vita nema þið segið: „Var
ekki góð hjá honum ræðan í dag.“
Það fellur mér vel, líka. Ég þekki
fullvel sjálfan mig og hégómagirnd
mína, og ég veit, að djöfullinn getur
tekið kærleikann, sem ég ber til safn-
aðarfólksins, sem mér er trúað fyrir,
og eitrað hann og mengað, þannig að
hann snúist upp í síngirni og hungur
í viðurkenningu. Ég verð því sem préd-
ikari að taka undir með Elíasi Schrenk
og biðja í skrúðhúsinu á undan guðs-
þjónustu: „Dreyp á mig blóði þínu,
að óvinurinn fái ekki nálgast mig.“
i krafti og skjóli þessarar bænar,
fer prédikarinn að líta söfnuðinn öðr-
um augum. Hann hættir að hugsa um
hann sem mismunandi hrifna „áheyr-
endur“, en fer þess í stað að sjá í
kirkjugestunum fólk, sem Jesús Kristur
þjáðist og dó fyrir, fólk, sem frelsar-
inn keypti dýru verði, þótt það sé þess
ef til vill ekki meðvitandi sjálft. Og þá
verður honum þetta efst í huga: Nú
verður þú að hrópa til þessa fólks,
skýrt og greinilega, svo að það skilji
hvað er í húfi: að það kunni að stefna
19