Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 36

beitu. Ennfremur vantaði okkur neyzlu-
vatn. Þá var Siglufjörður örlítið þorp.
Nú blasti við mér stór bær. Esja lagð-
ist við festar á höfninni. Þá var engin
hafskipabryggja þar. Að þessu sinni
er ég ráðinn fiskimaður hjá allt ann-
arri útgerð en í fyrra sinnið. Þá var
Jes Zimsen útgerðarmaðurinn. Nú er
það Drottinn Jesús, og netinu á ég að
kasta meðal íslenzkra fiskimanna og
annarra landa minna á þessum stað.
Það hafði orðið samkomulag milli
stjórnar Sjómannastofunnar í Reykja-
vík og bæjarstjórnar Siglufjarðar að
gjöra tilraun með sjómannastofu á
Siglufirði um síldveiðitímann. Bæjar-
stjórn Siglufjarðar ætlaði að sjá um
húsnæði fyrir stofuna og greiða leigu
fyrir það. Þessari stofu átti ég að veita
forstöðu.
Ekki get ég lýst tilfinningum mínum,
er ég sté á land. Þær voru margvís-
legar. Hér var ég algjörlega ókunnur.
Kannaðist þó við einn mann, Tryggva
Kristinsson, barnakennara og söng-
stjóra við kirkjuna. Hann leitaði ég
uppi, og reyndist hann mér hin bezta
hjálparhella.
Ég fékk ágætan stað fyrir starfið,
fundarsal góðtemplarastúkunnar, sem
hún notaði ekki um sumartímann. Hús-
ið stóð á eyrinni, rétt hjá kirkjunni.
Mjög ákjósanlegur staður, skammt fyr-
ir ofan bátabryggjurnar. Það tók
skamma stund að koma sér fyrir. Borð
og stóla fékk ég hjá stúkunni. Og svo
hófst starfið.
Nú er það afar mikilsvert í sam-
þandi við kristilegt sjómannastarf að
halda uppi almennum, kristilegum
samkomum. Þarna stóð kirkja rétt hjá
og vel til þess fallin að hafa þar al-
34
mennar samkomur. Ég heimsótti þvi
prestinn, síra Bjarna Þorsteinsson tón-
skáld, og bað hann að lána mér kirkj-
una á sunnudagskvöldum kl. 8.30.
Ekkert var því til fyrirstöðu. Þá fór
ég til Tryggva og bað hann að ann-
ast hljóðfærasláttinn, og var það auð-
sótt. Hann benti mér á að fara til
manns nokkurs, að nafni Gunnlaugur
Sigurðsson, og fá hann til þess að að-
stoða, hann væri í söngkór kirkjunn-
ar. Þessi maður tók mér ákaflega vel,
og varð ég þess brátt áskynja, að
hann hafði mikinn áhuga fyrir kristi-
legu starfi, enda var hann útsölumað-
ur Bjarma á Siglufirði.
Hann ætlaði að sjá um, að eitthvað
af söngfólki kæmi til að aðstoða við
sönginn. Þá lá næst fyrir að „staur-
setja“ fyrstu samkomuna, en svo
nefndu Siglfirðingar það, er tilkynn-
ingar voru festar upp á Ijósastaura
bæjarins. Það var auglýsingaaðferð-
in.
Ég beið nú sunnudagsins með mik-
illi eftirvæntingu og titrandi hjarta.
Sunnudagurinn rann upp sólskins-
bjartur og undrafagur. Logn var á,
svo að ekki blakti hár á höfði. Allt vaf
hljótt og kyrrt og friðsælt að morgni
þessa Drottins dags. Um nóttina höfðu
mörg fiskiskip komið inn, og lágu þau
á höfninni. En ekki voru þau íslenzk-
Þau voru norsk, finnsk, færeysk og
sænsk fiskiskip. Fiskimenn þessara
landa voru komnir í höfn til þess að
halda sunnudaginn heilagan. Fiski-
menn vorir voru á hafi úti.
Á tilsettum tíma gekk ég út til kirkj-
unnar. Ekki hafði ég búizt við mörgu
fólki. Ég varð því ekki lítið undrandi
að sjá kirkjuna alskipaða fólki, þar á
J