Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 61

klæðast, því að lífið er meira en
fæöan og likaminn meira en klæðn-
aðurinn. Lítið til fugla himinsins,
^eir sa ekki né uppskera og safna
ekki heldur í hlöður og yðar himn-
eski f3öir fæðir þá.
Gefið gaum að liljum vallarins,
Versu þær vaxa, þær vinna ekki og
Þær spinna ekki heldur, en jafnvel
Salómon í allri dýrð sinni var ekki
sv° ^úinn sem ein þeirra.1)
^er hefur innsæi í undur náttúrunnar
e9 einingu þeirrar sköpunar, sem
aParanum lýtur, hlotið bókmennta-
0rrn; sem vel er við hæfi. Fleiri um-
rTlæli Þans koma í hugann, sem tjá
Sornu lotningu fyrir leyndardómi al-
Pekktra nátíúrufyrirbrigða. „Maður
fastar sæði á jörðina; sefur og fer á
vætur nótt og dag, og sæðið grær og
ex> hann veit eigi meö hverjum
ll ') „Vindurinn blæs, hvar sem
^ann vill, 0g þ0 heyrir þytinn í hon-
m’ en ekki veistu, hvaðan hann kem-
gr e®a hvert hann fer.“ 3) Greinilega
r hér á ferð maður, sem er auðugur
I ímyndunarafli og Ijóðrænum skiln-
re91' Þa® skyldi aldrei gleymast, þegar
eynt er ag komast til skilnings á
Kenningu Jesú.
Hvert svo sem umræðuefnið er, kýs
^ann tlelclur að tala í hlutstæðum
^yndum og líkingum en óhlutkennd-
st °g almennum staðhæfingum. i
s,a ^ess að segja til dæmis: „Menn
urn U Varast stæra sig af góðverk-
sínum“, segir hann: „Þegar þú
Ur ölmusu, þá lát ekki blása í
agSUnu fyrir Þér-“4) Eða í stað þess
Se9ja: „Sambandið við náungann
skiptir meira máli en trúrækni", segir
hann: „Ef þú ert að bera gáfu þína
fram á altarið, og þú minnist þess þar,
að bróðir þinn hefur eitthvað á móti
þér, þá skil gáfu þína þar eftir fyrir
framan altarið og far burt, sæstu fyrst
við bróður þinn, og kom síðan og ber
fram gáfu þína.“5) Það er engin til-
viljun, að báðar þessar líkingar jaðra
við hið fjarstæðukennda, næstum
spaugilega. Stundum er beinlínis dreg-
in upp afkáraleg mynd af ásettu ráði:
„Hví sér þú flísina í auga bróður þíns,
en tekur ekki eftir bjálkanum í auga
þínu?““)
Það er þessi næmi á hlutkennt, lýs-
andi myndmál, sem hefur orðið upp-
spretta dæmisagnanna, sem skipa svo
veigamikinn sess í guðspjöllunum.
„Dæmisögur“ geta í bókmenntum birst
í margvíslegum myndum, en eins og
þær verða fyrir oss í guðspjöllunum,
fjalla þær allar um eitthvert alkunnugt
tilfelli í mannlegu lífi, gera því skil af
raunsæi og án mælgi. Það eru smá-
sögur: Ferðalangur er rændur og ligg-
ur særður við vegarbrún, uns honum
berst hjálp ókunnugs vinar í raun.
Peningamaður fær undirsátum sínum
fjárhæðir í hendur, hvernig verja þeir
þeim? Lausráðning verkamanna í vín-
garði og spurningin um laun og vinnu-
tíma. Það eru skyndimyndir úr daglega
lífinu: Fiskimenn að sortéra aflann,
börn að rífast úti á torgi, sonur, sem
líkir eftir störfum föður síns og lærir
handverkið af honum. Stundum er
brugðið upp mynd líkt og í sjónhend-
ing: „Ekki kveikja menn Ijós og setja
það undir mæliker“, „enginn rífur bót
af nýju fati og leggur hana á gamalt
fat.“
59