Kirkjuritið - 01.04.1977, Síða 66

orðknappar og blátt áfram. Þær segja
minna en vér hefðum óskað. En Ijóst
er, að Jesús kvaddi ákveðna menn sér
til fylgdar, og ætlaðist til þess af þeim,
að þeir yfirgæfu börn og bú og legð-
ust í ferðalög fyrir málstað, sem var
þeim að miklu leyti hulin ráðgáta. Þá
er og Ijóst, að menn þessir brugðu
við og hlýddu kalli hans. — Oss er
ekki sagt það beint, hvað það var sem
kallaði fram þessa hlýðni. En les-
andanum skilst, að Jesús hafi búið
yfir nokkru því aðdráttarafli, er menn
fengu eigi staðist. Og vafalaust hefur
Jesús verið hinn alþýðlegasti maður,
svo mildur og blíður sem hann var
við lítilmagnann. Auk þess hefur staf-
að frá honum einbeitni og festa, sem
var þess valdandi, að hann hafði það
fram er hann vildi. Tvö atvik lýsa þessu
vel. Eitt sinn var hann staddur norður
í Galíleu, og varð þá fyrir honum
mannsöfnuður og skiptu þúsundum.
Hugðust menn gjöra uppreisn og
styðja Jesúm til höfðingja yfir sér.
Hafa menn séð í honum hinn fædda
leiðtoga. Þótt heitt væri í kolunum,
fékk Jesús mannfjöldann til að dreif-
ast friðsamlega. Öðru sinni vísaði hann
kaupmannaliði út úr forgarði must-
erisins. Mun fas hans allt og fram-
koma hafa verið með þeim hætti, að
verslarar þessir sáu sitt óvænna. Bæði
þessi dæmi munum vér gaumgæfa
nokkuð síðar. Hér er þeirra getið, af
því að þau sýna, hve valdsmannslega
Jesús hefur komið fyrir sjónir, jafn-
vel þeim, sem voru honum ekki sam-
þykkir.
Þetta vald var og að finna í kenn-
ingu hans, að því er oss er sagt. Mörg
orða hans bera þess glöggt vitni. Orða-
64
lagið ,,ég segi yður“, sem hann notar
svo mjög, merkir ,,þið getið reitt ykkur
á orð mín.“ Hann dró enga dul á af'
stöðu sína í deilumálum, var enda
óhræddur við að tefla fram skoðunura
sínum, þótt þær gengju í berhögg við
virðulegar erfikenningar fyrri tíðar
manna. Hann vílaði jafnvel ekki fyrir
sér á stundum að andmæla ákvæðum
sjálfs lögmáls Móse, sem talið var
innblásið af Guði.
Samt skyldum vér muna eftir annarri
nótu, sem hann slær í kenningu sinni>
en hún er ekki síður áberandi í heim'
ildum vorum en þessi valdsmannslegi
tónn. Guðspjöllin greina frá fjölda
samtala, þar sem Jesús kryfur eitthvert
atriði til mergjar. Yfirleitt eru þessi
samtöl stytt mjög, en að baki fáguðu
forminu greinum vér ósviknar rökræð'
ur. Oft er spyrillinn látinn ansa sinni
eigin spurningu — svara henni settri
fram á máta, sem honum hafði ekki
dottið í hug áður. Mörgum dæmi'
sagnanna var augljóslega ætlað að
þjóna þessum tilgangi. Jesús kemur
áheyrendum sínum til þess að fella
dóm um uppspunnar aðstæður, en þeir
hljóta síðan að fella úrskurð sinn að
raunverulegum aðstæðum.
Velþekktur kafli úr Lúkasarguð'
spjalli leiðir þetta í Ijós. LögvitringUr
nokkur spurði Jesú: „Hvað á ég að
gjöra, til þess að eignast eilíft líf?‘
Samtalið, sem á eftir fylgdi, var eitt'
hvað á þessa leið: Jesús: ,,Hvað er
skrifað í lögmálinu? Hvernig lest þú?‘
Lögvitringurinn: ,,Þú skalt elska Gu^
og náungann." Jesús: ,,Þú svaraðir
rétt; gjör þú þetta, og þá muntu lifa-
Lögvitringurinn: ,,En hver er náung1
minn?“ Og þá segir Jesús honum sög'
M