Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 79

mQ u rnætti vissulega segja, a5 kristnir
fræa0 Um aictir 'ðkað heimaguð-
fná h ' einílverr' mynd og vissulega
^ a naö sanns vegar færa. Þó er
ag sor9|ega staðreynd engu síður sú,
trú flestum tilvikum hefur boðandi
arinnar flutt með sér sína vestrænu
Vat.nnin^u ' r|kai'a mæli en æskilegt
sér ^ ^ær breytin9ar sem nu ei9a
að fara fram 1 svo sterum stii
ai.Rf 3lla mætti hiklaust byltingu í
9Uðfræði og kirkjulífi.
•Jslenzk guðfræði og erlend
heimaguðfræði
guðfmæt!! ieiða bu9ann að „íslenzkr
séu ’ enda bott bær hugleiðingai
Sdv • eini<um astlaðar lesandanum
þe rja mætti. hvaða erindi vitneskje
við • ^m eriencia heimaguðfræði eig
MornSKn2ka guðfræði °9 kirkju. -
verjg h'rra VÍShorfa’ sem skýrð hafa
quðff »ar aS framan hefði íslenzk
Urn hæJ 90tt af að tiieinka sér. Eink-
QuQlrtfí ?rUndvallarviðhorí að ten9ÍE
starf • 1 693 hu9sun og kirkjulegl
inqarvi?fKllri Smni breidd Þeim menn-
ar vi5Sh°rfum’ sem guðfræðin starf-
reynsia KTrÚ lslenzks safnaðar og
ætti aS Vers. isienzks trúaðs manns
oq iim ■ eifa tianingar og útlits í formí
in þpfJ0rS isienzkrar menningar. Trú-
huqtök^ allfaf eittbvert útlit; messan,
o. s f ’ Sem notuð eru, listtjáningin
anna v frU aiif hiutir’ sem eru mann-
Það áheJi, He'ma9uðfræðin leggur á
truarinnar ’• *?? Ufht og tján'ngarform
unni ho' Se henni 9etið í menning-
9uðfraeg'mtfyri.r’ en ekki ' innfluttri
eða innfluttum siðum, Þetta
viðhorf setur heimaguðfræðin ótvírætt
á oddinn; þar með er ekki sagt, að
guðfræði eða reynsla annarra kirkna
í öðrum löndum sé vanmetin. Heima-
guðfræðin sér þvert á móti aukna
möguleika hins kristna menningar-
samfélags heimsins í þeirri fjölbreytni,
sem þar af leiðir, er hver kirkja er
sinni menningu trú.
En það er ekki aðeins þetta grund-
vallarviðhorf, sem gæti komið ís-
lenzku kirkjulífi að haldgóðum notum.
Einnig reynsla systurkirkna okkar, sem
búa í nánu sambýli við önnur trúar-
brögð (svo dæmi sé tekið) eða hug-
myndakerfi, gæti komið að góðum
notum. Að vísu þarf íslenzka kirkjan
ekki að glíma við erfiðar viðræður
við fólk af öðrum trúarbrögðum. Engu
síður er svipað vandamál ævinlega
fyrir hendi hvarvetna, þar sem kristin
kirkja starfar. Hinn mikli viðræðuað-
ili íslenzku kirkjunnar er „sekular-
isminn“ (afhelgunin, heimshyggjan),
sem tekur á sig ótal myndir. Annar
viðræðuaðili er spíritisminn. í stuttu
máli þarf kirkjan ævinlega að rækja
,,dialog“ við ríkjandi og mótandi til-
veruskoðanir samfélagsins m. a. til
þess að slitna ekki úr tengslum við
samfélagið og týnast í sjálfhverfu, en
þetta getur hún því aðeins gert að
hún þekki hina menningarlegu undir-
strauma samfélagsins — en sú skylda
er ein þeirra mikilvægustu, sem þeirri
kirkju, sem vill í orðsins fyllstu merk-
ingu vera „þjóðkirkja", eru lagðar á
herðar. Fari svo fyrir kirkjunni", að hún
hafni í hættulegri innhverfu og fjar-
lægist samfélagið af þeim sökum,
liggur í augum uppi, að hún getur
ekki lengur gegnt hlutverki sínu og
77