Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Síða 16

102
SÆNSKIR HÖFÐTNGJAR
N. Kv„
snúið hinum hljóðfæraleikurunum að þessu
ráði — og ef þú hjálpar mér, færð þú helm-
inginn.
Meistari Andreas hló.
— Lítið hefi ég að gera með þrætur ykk-
ar, svaraði hann. En yrði hver þrúga við
Rínarfljót að kúlu úr skíru gulli og mér
væru boðnar þær allar, mundir þú samt
ekki lokka mig burtu frá því, sem er rétt og
heiðarlegt.
Hrukkurnar á enni Bengts hurfu á auga-
bragði og hann klappaði saman höndunum
af ánægju.
— Það er heidur'ekki eitt orð satt af því,
sem ég sagði. — En nýjan vin verður að
reyna, mælti hann.
— Og þú heldur, að hægt sé að vega
mannshjartað með peningum? sagði meist-
arinn. Vertu viss, til þess þarf langtum fínni
lóð og reislur. . . . En menn eru farnir að
leggja við hlustir og undrast vfir, að við sitj-
um hér og hvíslum. Við skulum breyta um-
ræðuefninu.
— Það er eiginlega aðeins einn maður hér
í borginni, sem alltaf er að hlera, sagði
Bengt.
— Og hver er það?
— Glorius trésmiður. — Þekkir þú ekki
Glorius trésmið?
— Ekki svo ég viti til.
— Nú, það er eiginlega engmn, sem
þekkir hann, mælti Bengt. Fáir hafa séð
hann. Hann finnst hvergi, hvorki heima hjá
sér né annars staðar. En allan daginn er
hann að sýsla með einkamál náunga sinna,
og hann veit allt, sem kemur fyrir.
— Áttu við, þegar ræða er um peninga?
— Nei, þvert á móti, svaraði Bengt. —
Heldur ekki ltann kærir sig nokkra vitund
um peninga. . . . Það eru ástarævintýri, sem
hann heiðrar með athygli sinni. . . . Jæja —
við skulum annars tala um ástina. Þá getum
við talað upphátt og lofað öllum að vera
með. Það er hvort eð er það samræðuefni,
sem þeim öllum líkar bezt. ... Ég fyrir
mitt leyti er hamingjusamur með ást mína.
— og hana Mettu mína — litlu húsfreyjuna..
mína heima — af henni get ég ekki séð eina.
einustu kveldstund án þess að sakna hennar_
Ástin er lystigarður, girtur svo háum múr-
veggjum, að sá, sem þar er inni, sér einung-
is það, sem fyrir ofan þá er — og ekkert ann-
að af veröldinni.
Meistari Andreas svaraði:
— Þú trúir á ástina, vinur minn. Ástin er
hold — kjöt. — Farðu inn í slátrarabúð, þar
sérð þú ástina liggja brytjaða og flegna.
— Og samt hefi ég nú tekið eftir þvír
sagði Bengt, að þér þykir gott að hvíla þig i"
nát'ist kvenna.
— Á sama hátt og ég hvíli mig meðal
trjánna og blómanna í skóginum. Trén og
blómin veita mér fegurð og unað án þess að
trufla hugsanir mínar.
— Lofaðu mér nú að lifa í draumum
mínum og vera trúr húsfreyju minni!
Meistarinn svaraði:
— Hvers vegna ætti ekki maður, sem á.
unga og fallega konu, að vera henni trúr?
Ástin er umfram allt annað þrá eftir hinu
unga og yndislega. Talaðu ekki um ást, þar
sem um hvorugt þetta er að ræða, því að þá
lýgur þú. — Það eru til hlý, djúp og trúföst
kærleikstengsli, sem stundum — meira að
segja í grárri elli — breiðir milt og'blítt aft-
anskin yfir samlíf hjóna — en það er eitt-
hvað annað og miklu háleitara en ástin. —
Það er blómið — og ástin er aðeins fræið,.
sem brátt myglar og rotnar í óhreinni mold-
inni. Hreyfir þú við fræinu, þá gæt þín, að
þú flekkir ekki fingurna. . . . Veizt þú, að
þegar ég vil reyna einhvern mann, þá geri
ég eins og núna — ég tala við liann um ást-
ina. — Stari hann þá út í loftið án þess að
hlusta með athygli, veit ég, að það er senni-
legt, að ég hafi góðan mann fyrir augum.
Fari liann þar á móti að depla augunum og
hvísla, þá veit ég, að þar er maður, sem
ástæða er til að tortryggja. Hann verður
hættulegur baktjaldamaður í þjónustu rík-