Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Side 21

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
107
þori ekki að taka lúðurinn og leika á hann,
því að þá mundi ég vekja Mettu og trufla
þig við verk þitt. En þegar ég að lokum er
orðinn reglulega töfraður í sál og lrjarta af
hamingju minni, get ég ekki setið kyrr. Ég
fer þá út á svalirnar og syng, en svo lágt, að
■enginn getur heyrt til mín — ekki einu sinni
Glorius trésmiður. . . . Á sumrin sjást ekki
fleiri stjörnur á himninum, en að hægt er
að telja þær — og á meðan ég geng þarna
frani og aftur í einverunni, er ég vanur að
gefa þeim nöfn okkar þriggja.
Hann vafði kápunni þétt að sér.
— Góða nótt, meistari! sagði hann svo. —
Ég sé, að ég trufla þig með rausi mínu, og
að þú helzt villt vera laus við mig. — Þannig
var það ekki áður. —
Þegar Bengt var farinn út, greip meistari
Andreas vatnskrukkuna af hillunni og teyg-
aði eins og maður, sem þjáist af hitasótt. Að
því loknu breiddi hann dökka tjaldið var-
lega yfir riddarann ]íka og settist á gólfið í
þungum hugsunum. Þannig sat hann, þang-
að til hann sofnaði upp við fótstall skurð-
rnynda sinna.
III.
Eftirfarandi daga lét Bengt næstum því
aldrei sjá sig lieima í garði sínum. — Eitt
kveld, þegar hann í staðinn fyrir að fara
heim frá dansleikjunum hjá herra Steini
Sture, settist að í „Ráðskjallaranum", sneri
meistari Andreas sér að Mettu, þar sem þau
sátu tvö ein að kveldverðinum:
— Metta, sagði hann — það er ekki leng-
ur jafn hugljúft að dvelja hjá ykkur og áð-
ur var. Það er eins og einhver skuggi hafi
fallið á samlíf ykkur Bengts. Og gagnvart
mér er hann heldur ekki sami maður og
hann var. — Hvað er Jrað, sem komið hefir
fyrir?
— En hvað þú hlýtur að skilja karlmenn-
ina illa, svo vitur, sem þú nú annars ert,
meistari, svaraði hún og studdi olnbogun-
um á borðið og höndunum undir Iiökuna.
— Ég er þreytt, Jrreytt, þreytt! Mætti ólán
koma yfir þann, sem dirfist að troða mig
undir fótum!
— Er það Bengt, sem Jrti átt við?
— Það er Bengt.
Meistari Andreas strauk með föðurlegri
ástúð yfir hár hennar.
— Svona, Metta, sagði hann. — Talaðu
nú- lneinskilnislega \ið mig. Hefi ég nokk-
urn tíma gleyrnt mér gagnvart þér eða mis-
notað vináttu þína? Sýndu nú, að þú álítir
ntig trausts þíns verðan.
— Þú skilur ekki karlmennina — segi ég,
svaraði hún. — Síðan jui hættir að hrósa mér
og hylla mig frammi fyrir öllum borgar-
lýðnum, sér Bengt ekkert hjá mér annað en
alls konar galla og ávirðingar.
— Vill hann þá, sagði meistari Andreas,
að við öll þrjú steypum okkur beint í glöt-
unina einungis til að seðja hégómagirnd
hans? Mér þótti ráðlegast að snúa við og
halda ekki lengra, þegar ég fann, að jörðin
tók að brenna.
Me.tta svaraði:
— Þegar hann heyrir alla tala um, að ég
sé væn kona og fögur, ge-tur hann ekki haft
af mér aug.un — og þá heyri ég hann ganga
um á nóttunni og syngja um ást sína og
hamingju. Nú Jrar á móti finnst honum, að
ég sé ekkert annað en leikbrúða, sem menn
fljótt verði leiðir á og fleygi til hliðar. Ég
get ekki lengur alið hlýjar tilfinningar í
brjósti til manns, sem engar slíkar kenndir
hefir gagnvart mér. Á skemmri stundu, en
ég þarf til að segja Jrað, botnfrýs hjarta mitt
fyrir einu köldu augnatilliti. . . . Svona er
ég gerð. . . . Hann hefir troðið mig undir
fótum — og nú þrái ég ekki annað en að
gjalda líku líkt.
— Nú skil ég, að óhamingjan er kom-
in. . ..
— En Jrú skilur ekki karlmennina — það
segi ég þér enn — og í síðasta sinn, mælti
hún. Hann þráir að sjá þig þjást af ást til
eiginkonu sinnar — og Itennar vegna vill
14*