Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Síða 26

112
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv.
Meistari Ándreas hrukkaði ennið og varð
svo fölur, að hann fann sjálfur til kulda í
andlitinu. Hann óttaðist, að hann rnundi
falla. Og nú lagði hann höndina ofan á höf-
uð Bengts og reyndi að þrýsta honum niður.
— Nei. Þú mátt það ekki, Bengt Hake!
sagði hann.
Gestirnir hættu að vinna og þyrptust að.
Allir hrópuðu og töluðu í einu:
— Hvers vegna má hann það ekki? Auð-
mýktu þig, meistari! Ef nokkur hefir verð-
leika til að krýna þessa fögru mvnd af
Mettu, þá hlýtur það að \era sá, sem hún
gaf æsku sína og líf sitt a 111 í æru og trú!
Aðrir sögðu:
— Þú ert þreyttur meistari — þú ættir nú
að koma niður og láta kærleiksríkar liendur
festa djásnið á hár meyjarinnar fyrir alla
komandi tíma. — Hér erum við að frarn-
kvæma verk mönnum til uppbyggingar og
Guði til dýrðarl
Meistari Andreas þrýsti fastar og fastar
með hönd sinni. En Bengt horfði upp til
lians og rödd hans varð örugg og ákveðin:
— Nei, ekki ég einsamal!, ekki ég einsam-
all! Sameiginlega skulum við, meistarinn og
ég, festa gullið á kórónuna. — Við, hinir
tveir heiðarlegu vinir, sem aldrei svíkjum
hvor annan! Og þegar við Metta bæði verð-
um að mold í gleymdri gröf, og eiginmenn
og eiginkonur standa saman t gangi kirkj-
unnar, þá mun þessi gullna kóróna glampa
undir rykinu, og eiginmennirnir munu
segja við húsfreyjur sínar: Sjá! þetta er kór-
óna hinnar hreinu, sönnu ástar og tryggðar.
— Bið mig um allt — hvað annað, sem þú
villt, Bengt, aðeins aldrei um þetta! tautaði
meistari Andreas lágt.
En gestirnir slepptu verkfærunum úr
liöndum sér og raddirnar urðu háværari og
æstari:
— Við héldum, að þú værir hjartaprúður
maður, meistari. En nú talar þú með tungu
drambseminnar. — Eða er Bengt Hake ekki
lengur vinur þinn? í borginni hefir heyrzt
einkennilegur orðrómur.
— Orðrómur?
Meistari Andreas reyndi svo að hlæja lrart
og drembilega, en varir hans hlýddu honum
ekki. — Þá lyfti Bengt hönd hans af höfði
sínu og klifraði upp, þangað til hann stóff
við hlið hans í efstu rimum stigans.
— En þú skilur ekkert í verkinu, Bengt-
— Ekki kannt þú að gylla kórónu, sagði
meistari Andreas.
— Þú verður þá að kenna mér, svaraðí
Bengt.
Gestirnir héldu enn áfram að hrópa.
— Þú verður þá að kenna honum list.
þína, meistari, sögðu þeir.
— Og ef hann nú skemmir verk mitt?
— Hendur kærleikans hafa aldrei
skennnt nokkurt stórverk!
— Er það hann eða ég, sem hér á að ráða?
— Það erum við, sem eigum að ráða, því
að listavérk þitt á að prýða kirkjuna okkar.
Það erum við, sem höfum tekið á móti þér
á heimilum okkar með gestrisni og opnum
örmum.
— Það liafið þið gert sökum nafns míns
og listhæfni minnar!
— Heiður veri listhæfni þinni, meistari.
En nú viljum við einnig helga verk þitt í
anda!
— Og er þá þessi andi sá rétti?
— Hvað finnst þér sjálfum?
— Við skulum hætta að vinna í dag.
— Og hvað þá með piltinn, sem rét.t áðan
reið af stað með boð til herra Steins Sture —
að verkið væri fullgert, og hann mætti láta
sækja' það á morgun? — Gefðu þeim herra
fölsk fyrirheit, og þú munt reyna, að hann
kann að svara eins og við á!
Meistari Andreas sagði þá ekki meira,
lieldur byrjaði að segja Bengt til og sýna
honum, hvernig hann ætti að fara að, og
sameiginlega gylltu þeir nú kórónuna. En
meistarinn var svo skjálfhentur, að honum
gekk miður en Bengt, og hann varð að taka