Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Page 19

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
105
næsta morgun vildi hún ekkert nema dansa
og hoppaði þá um húsið eins og kátur
krakki, og þá var ekkert til, sem hún hataði
eins mikið og þuria að vera kyrr. — Allt,
sem hún tók sér fyrir hendur, gerði hún
ávallt með sama Iiita, og rauðu rósirnar á
vÖngum hennar voru þær sömu, eins og
þegar hún lleygði sér niður á grasflötina í
garðinum og fannst, að allt lífið væri ekkert
nema byrði.
— Eins og ég er, vil ég ávallt sýna mig,
sagði hún. — Ég svík engan!
Um allt þetta, sem var sérkennilegt í fari
Mettu, fór meistari Andreas jafnan orðum,
sem sýndu, að hann skildi hana, og augu
Bengts Ijómuðu, þegar hann hlustaði á. —
Er meistarinn var að taka mál af henni með
hringfara sínum og útlista á meðan, að allir
listamenn væru ekki annað en klaufalegir
lærlingar, þegar verk þeirra væru borin
saman við sköpunarverk Drottins, fannst
Bengt, að hann vera lang hamingjusamasti
02' öfundsverðasti maðurinn undir sólinni
o
— og greip þá lúðurinn sinn og lék svo að
það hljómaði langt yfir öll torfþök hús-
anna.
Þó var það aldrei fyrr en á nóttunni, þeg-
ar skriðbyttan hékk og lýsti undir mæninn
í sjóbúðinni, að meistarinn fyrir alvöru
greip hníf eða kylfu og eggjárn og byrjaði
,af fullum áhuga að vinna við drekann og
hinn vígreiða riddara. — Hann breiddi þá
dökkt tjald yfir mynd jómfrúarinnar, og
smám saman varð það eins og að \ana, að
hann vann ekki að þeirri mynd nema stutta
stund að deginum — og stundum alls ekki.
— En svo stóð hann þá aftur á móti alla lið-
langa nóttina og vann.
Bengt tók þá að verða kuldalegur í við-
móti og harður við konu sína. Og þegar
þau sátu til borðs, þar sem áður hafði jafnan
verið gleði og gaman, þrættu þau nú um allt
og ekki neitt, eða þau stóðu upp þegjandi
og llýttu sér burtu hvort frá öðru, svo að
meistarinn sat einn eftir við borðið. — Stof-
an var sjálfri sér lík, gólfið var stráð blóm-
um og einirberjahríslum, og arininn var
skrýddur grænu laufi, en öll ánægja var
flúin burtu. — Bengt hafði líka breytzt í
framkomu sinni við meistarann. Hann var
orðinn þögull og fálátur og snar til reiði.
— Metta! sagði hann eina nótt, er þau
lágu vakandi í sænginni. Þú ert svo sem ekk-
ert annað en leikbrúða, Metta — falleg leik-
brúða — en menn verða fljótt leiðir á þér
.... Trúir þú ennþá á ástina, Metta?
Veiztu hvað ástin er? — Hún er ekkert
nema boglína — hringur. — Ég get ekki út-
skýrt það. En þú ættir að heyra, hvað meist-
arinn segir. Hann hatar ástina, af því að
hann óttast hana. — Það eru einungis vesal-
menni eins og ég, senr tilbiðja það, sem þeir
verða að hlýða!
— Þú ert svo þvoglumæltur, Bengt, þeg-
ar Jrú segir eitthvað, svaraði Metta. — Ef þú
værir það ekki, skyldi ég reyna að hlusta á
þíg-
Hann fleygði ofan af sér feldinum og
spratt á fætur, klæddist í skyndi og hélt svo
rakleitt niður í sjóbúðina.
Þegar hann kom inn, varð hann einurð-
arlaus og fór að laga á sér beltið. Til þess
svo að láta líta út eins og hann hefði átt eitt-
hvert erindi, tók hann skriðljósið niður úr
þakinu og þóttist vera að líta eftir, að kveik-
urinn væri í lagi. Án Jress að líta upp sagði
hann:
— Segðu mér eitt, meistari, hvers vegna
hefurðu breitt þetta dökka tjald yfir mynd
kóngsdótturinnar?
Meistarinn lét senr hann heyrði ekki.
Hann var í óða önn að höggva mynd drek-
ans, svo að tréspænirnir flugu allt í kringum
hann. — En þegar Bengt endurtók spurn-
inguna, svaraði hann:
— Fyrir mig er orrustan milli riddarans
og drekans aðalatriðið.
— í gylltum hertygjum og með sverðið
reitt til höggs í annarri hendinni rekur
riddarinn spjótið í drekann — og ;i bak við
14