Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 42

128
VITASTIGURINN
N. Kv.
átti hún ætíð á hættu að fá ofanígjöf hjá frú
Bramer.
„En góða barn, þú glatar virðingu þinni
með því að umgangast vinnufólkið á þenn-
an hátt.“
Einu sinni er Jón ekill var heldur seinn
að beita liestunum fyrir skyggnisvagninn,
hafði Auróra hlaupið beint yfir hlaðið og
sezt upp í vagninn, áður en hann var tilbú-
inn. Frú Bramer hafði þá staðið við glugg-
ann og sendi þegar boð eftir Auróru.
„Góða barn, þetta rná ekki oftar koma
fyrir. „Dama“ sezt ekki upp í vagninn, fyrr
en honum hefir verið ekið upp að húsdyr-
unum.“ Það fauk í Auróru, en hún stillti sig
samt. Hver var sá, er þyrði að svara frú
Bramer? Jens herramaður og Sylvester voru
beztu menn í heimi og algerlega eins og fólk
flest, er þeir voru einir sér; en óðar er frú
Branier kom í ljós, urðu þeir þegar stífir og
hátíðlegir á svip og í framkomu. Það var
engu líkara, en að hún varpaði álagaham á
allt heimilið. Meðal annars vildi hún láta
Auróru sitja inni hjá sér í dagstofunni allan
fyrri hluta dags og halda uppi samræðum;
en það varð nú minna úr því, en til var ætl-
ast, því að oftast brá Auróra sér þá inn til
bæjarins eða gekk með Jens út um tún og
engjar. Hún erti Jens með því, að hann væri
hræddur við móður sína. Hann setti þá rögg
á sig og bölvaði sér upp á, að hann skyldi
„slá í borðið til hennar, væri því að skipta",
en því var aldrei ,,að skipta".
Jafnvel Gottlieb frændi veik lielzt úr vegi
fyrir henni. „Nú hefi ég loksins fengið
vopnahlé, og því ætla ég að reyna að halda
sem lengst, hö-hö.“
Auróra prédikaði fyrir Jens seint og
snemma, að þau skyldi breyta eitthvað til
um lífsvenjur á Bjarkasetri, nraður gæti al-
veg sálast úr leiðindum, eins og nú væri.
Hún sagði, að þau yrðu að umgangast hinar
fjölskyldurnar inni í bænum og bjóða heim
til sín unga fólkinu öðru lrvoru.
Þau færðu þetta í tal við frú Bramer, en
hún svaraði þeim: „Við verður að vera var-
kár í þeim efnum — segið mér, hverja þér
umgangist, og skal ég þá segja yður, hverjir
þér eruð.“
„Það er þó vonandi betra að umgangast
fólk, þótt ekki sé af allra fínasta tagi, heldur
en alls ekki neitt,“ sagði Auróra; hún gat.
ekki stillt sig urn að segja þetta. Jens varð-
alveg skelkaður; þannig hafði hann aldrei
áður heyrt neinn þora að svara móður sinnL
Frú Brarner lét sem hún heyrði ekki svar
Auróru. En upp frá þessu var Auróra í víga-
hug og fór nú smám saman að malda í mó-
inn og svara hvatskeytlega. Einkum hitnaði
henni sérstaklega í harnsi, í hvert sinn, sem.
frú Bramer vék að uppáhalds málefni sínu,
að maður ætti ekki að leggja lag sitt við'-
„aðrar stéttir". „Þeir sem stæðu á lægræ.
stigi“ o. s. frv. Kom þá stundum fyrir, að
Auróra varð uppstökk og áköf og sagði, að
sér geðjaðist rniklu betur að „heiðarlegum
smáborgarabrag" heldur en að „hinni fölsku
og tilgerðarlegu mikilmennsku“.
Þessi smáskæruhernaður var upphafið að'
langvinnum ófriði, sem smám sarnan gerði.
báðum aðiljum Ijóst, að önur hvor yrði
undan að láta, áður en yfir lyki. Þær sátu á
sér og stilltu sig vel, meðan Sylvester og
Jens voru viðstaddir; en þeir höfðu sarnt
báðir grun um, að ekki væri allt með felldu.
En ltvorugan þeirra grunaði, eins og var, að
nú væri allt í uppnámi og barizt af fullu
kappi. •
Hinni árlegu veizlu, sem haldin var
„bróður mínurn yfirhershöfðingjanum“, var
lokið. Daginn eftir voru aðeins fáeinir gest-
ir, sem gist höfðu á Bjarkasetri um nóttina.
Nú sátu þeir úti á stóru garðsvölunum og
drukku te, áður en lagt væri af stað. Yfir-
hershöfðinginn hélt uppi viðræðum og
sagði smá skrítlur, sem rnikið var hlegið að.
Allir voru í góðu skapi, og menn voru sam-
mála um, að veizlan í gær hefði verið nreð
ágætum. Auróra hafði einnig skemmt sér'
vel, og gestirnir Iröfðu verið mjög hrifnir af