Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Page 28

114
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv.
eigin liúsi, gengu alla leið fram að altarinu
og hvísluðu sín á milli, að jómfrúin, tákn-
mynd kvenlegs ltreinleika, væri í raun og
veru mynd ungu húsfreyjunnar, hennar
Mettu. Þeir gátu svo vel þekkt hana á hár-
inu og hinum fagra boga ennisins.
— Hvar er meistari Andreas? spurðu
þeir. Vissulega er meistarinn auðmjúkur
maður, sem heldur kýs að halda sér undan
og láta ekki á sér bera, en að láta hylla sig
á þessum heiðursdegi sínum!
VI.
Þegar aftansöngnum var lokið, kom
Bengt inn í sjóbúðina. Þar var eyðilegt og
tómt inni nú, síðan myndastyttan hafði
verið flutt burtu. Tréspænir og verkfæri
lágu á víð og dreif um gólfið. Bláa skikkj-
an, sem Metta hafði verið í, lá samanböggl-
uð úti í horni, og í kyrrðinni heyrðist niður
straumvatnsins fyrir utan.
Meistari Andreas sat á eikarkubbnum
við vegginn alveg eins og kveldið áður. En
er Bengt nálgaðist hann, veitti hann því
eftirtekt, að meistarinn hafði elzt, hann var
orðinn gamall. það var því líkast, að hann
hefði allur visnað.
— Guð hefir hjálpað mér til að fullgera
verk mitt, sagði hann, og nú er þolinmæði
hans þrotin.
— Það eru þínir eigin kraftar, sem eru á
þrotum, kæri meistari, svaraði Bengt. Allan
liðlangan daginn hefir þú nú verið hér án
þess að bragða vott eða þurrt þér til styrk-
ingar. — En nú bíða allir þínir görnlu
vinir — og fjöldi nýrra vina — eftir þér
fullir óþreyju í ,,Ráðskjallaranum“.
— Ert þú vinur minn ennþá, Bengt?
— Og um það spyr þú!
— Það væri betur, að þú hefðir aldrei
séð mig, Bengt! Ef þú vilt mér vel, þá taktu
kylfuna þarna og gefðu mér högg á gagn-
augað, svo að ég falli dauður.
— Þú ert sjúkur, meistari. — Þú veizt
ekki, hvað þú segir!
— Hér er kylfan. Taktu við henni og
sláðu! Sé nokkur, sem ætti að vinna það
verk, þá ert það þú, Bengt. ... og þú mátt
vera viss um, að það er gott verk og réttlátt.
— Er j^að þá gott verk að drepa?
— Stundum getur það kallast svo — að
minnsta kosti þegar hönd vegandans fram-
kvæmir réttláta refsingu Drottins.
— Meistari! sagði Bengt. Þú hefir ennþá
margt og mikið að lifa fyrir, og jrað jafnvel
þó að {Deir ætti aldrei framar að auðnast að
skapa annað eins listaverk og j:>að, sem {dú
nú hefir gefið okkur.
— Ég hefi ekkert framar að lifa fyrir —
nema þá ef vera skyldi til þess að blygðast
mín og iðrast. . . . En slíkt fellur mér ekki
vel í geð. ... Ég veit ekki, hvort ég er vinur
þinn lengur — ég held j)að þó naumast. —
En sért þú vinur minn, þá gerðu nú síðasta
góðverkið á mér og dreptu mig.
— Fáðu mér þá kylfuna!
Um leið og Bengt sagði þetta, greip hann
klyfuna, sveiflaði hnni og henti henni iit
um opnar dyrnar langt út á vatn.
— Við hinn heilaga Eirík! hrópaði hann.
Óskir þú helzt að sitja hér í næði með hugs-
anir þínar, svo máttu fyrir mér halda jæim
leik áfram eins lengi og þig lystir!
Meistari Andreas spratt upp, náði hon-
um í dyrunum og liélt honum föstum.
— Þú mátt ekki yfirgefa mig svona, bað
hann. — í garði jnnum get ég ekki verið ein-
samall heila nótt.
— Ert þú nú líka orðinn hræddur við
myrkrið, meistari?
— Ekki við myrkrið — nei, en við myrkra-
verkin.
— Ég skil nú reyndar ekkert í neinu af
þessu, sagði Bengt. — En sé það nú svo, að
einhverjir kvarnarsteinar liggi á hjarta
jjínu, meistari, skalt þú nú samt bera þig að
hrista þá af þér — að minnsta kosti í nótt. —
Taktu nú hönd mína og komdu! í raun og
veru ætti ég kannske að flytja þig í „Heil-