Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 34

120
VITASTÍGURINN
N. Kv
„Jæja, segir hann það? Þar held ég, að yf-
irhershöfðingjanum, bróður þínum, skjátl-
ist, Nóra. Maður verður að vera umburðar-
lyndur við æskuna.“
„Yfirhershöfðinginn er mjög umburðar-
lyndur. Hann hefir sjálfur einnig verið
ungur.“
„Alltaf fyrirmynd og óaðfinnanlegur í
framkomu," sagði hann brosandi.
„Ekki segi ég nú það. Á lautinantsárum
sínum var hann nú helzt til léttur á sér.
Hann skemmti sér ef til vill lieldur mikið.
Faðir minn hafði að minnsta kosti áhyggj-
ur af því.“
„Það þurfti nú sennilega ekki mikið til
þess. F.n hvað skrifar hann annars?"
„Að Jens hafi ekki sem bezta kunningja
og umgengnisvini. Hann sjáist jafnaðarlega
á gangi ineð ungri stúlku."
„Það er nú vonandi ekkert saknæmt né
ljótt i jrví?“
„Hún kallar sig Auróru Stolz Bramer."
„O, er það hún. Hún er fósturdóttir Stolz
vitavarðar, og það er ágætis fólk.“
„En hefirðu veitt því eftirtekt, að hún
kallar sig Bramer?“ sagði hún í vandlæting-
arróm og leit á hann. „Þetta er lausaleiks-
barn Gottliebs, Sylvester," bætti hún við.
„Nei, Nóra, |>að er hún ekki. Hann tók
að sér Jressa litlu, munaðarlausu stúlku, eins
og þú munt rnuna, og síðan hafa vitavarð-
arhjónin gengið henni í foreldra stað. Betri
fósturforeldra hefði hún ekki getað fengið.“
„Með hvaða rétti kallar hún sig Brarner?"
„Gottlieb telur sig fósturföður hennar.“
,,Æ, slepptu þessu orði, fósturfaðir!
Nefndu hann réttu nafni, þá er það hreinn
leikur.“ Hann reis upp úr sæti sínu og rétti
úr sér. Hann kreppti hnefann utan um
borðþurrkuna, svo að hnúarnir hvítnuðu,
og small í þeim. Hinn þrekvaxni maður,
með sítt, svart skeggið ofan á breiða bring-
una, titraði af geðshræringu. Og hún fann,
að augu hans leiftruðu undan loðnum
brúnunum; en hún sat alveg hreyfingarlaus.
„Þegar ég legg við drengskaparorð mitt,..
þá áttu að trúa því, Nóra.“
„Gáðu vel að Jrér, Sylvester, þú gætir hæg-
lega fullyrt, gegn drengskaparorði, eitthvað,.
sem Jrú veizt alls ekki,“ sagði hún kuldalega.
„Orð bróður míns eru mér næg trygging,"
sagði hann, og var ofurlítið skjálfraddaður.-
„Gottliebs?" Hún hallaði sér aftur á bak..
í stólinn og brosti. Svipur hennar varð ill-
úðugur; og illúðugt bros er eins og högg-
ormsbit.
„Drengskaparorði Gottliebs átt þú einn-
ig að treysta. Sórni hans er sómi minn.“
„Eins og Jrér sýnist, Svlvester. En telur þú
þessa stúlku hæfilega eiginkonu sonar þíns
og honurn samboðna?"
„Já,“ sagði hann skýrt og ákveðið. „Það-
geri ég.“
Nú stóð hún einnig upp og studdi hend-
inni á stólbakið.
„Þetta getur ekki verið alvara þín!“
„Jú, það er það. Ég hefi hugsað um þetta
lengi, og ég set hamingju sonar rníns ofar'
öllu öðru.“
„Hamingju!" sagði hún háðslega.
„Já, einmitt hamingju. Finnst Jrér við
höfum verið hamingjusöm?"
„Við skulum ekki fara að rökræða hjóna-
hand okkar. Það varðar ekki þetta mál.“
„Jú, það gerir það einmitt. Það hefir ver-
’.ð lýtalaust og óaðfinnanlegt á allan hátt.-
Þú hefir verið dugleg og stjórnsöm hús-
freyja á Bjarkasetri, og við höfurn aldrei
skiptst á liarðyrðum — en finnst þér, að við
höfum lifað hamingjusömu lífi, lífi við
mannlegt hæfi?“ Órólégir taugakippir fóru
um andlit hennar.
„Við skulum setjast aftur og tala rólega
saman um þetta,“ sagði hún. „Við kunnum
að stilla skap okkar, það höfum við bæði
sýnt öll þessi ár, og það eigum við að gera
framvegis."
Þau settust bæði niður. Hún mælti ekki
orð, en horfði á hann með athygli. Langar
samvistir höfðu einnig kennt henni að lesa