Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Síða 55

24. Kv.
FLÖTTAMENNIRNIR
141
er alls ekki vitskertur, er það nokkuð
læknir?“
„Nei,“ sagði ég. „En hvernig var það með
.Dunning?"
„Hann er dáinn. Weiner drap hann!'“
„Hvernig veiztu það; horfðir þú á það?“
„í morgun,“ sagði hann, og lét brýrnar
síga, „sá ég hann liggja á bakinu, kaldan
og stirnaðan. Ég sagði við Weiner. — Ég
skal koma upp um þig, ég skal segja frá
þessu, morðinginn þinn. Þú myrðir mig
bráðum líka, ef ég kem ekki upp um þig.
Þú ert morðingi. — Og hann sagði, — það
veit hamingjan að ég ætti að myrða þig. Ég
mundi gera heiminum mikinn greiða með
því að losa hann við svona vitfirring eins og
þú ert. Hafðu þig í burtu frá mér. — Þá
hljóp ég burt frá honum og ég hljóp allan
daginn. . . . Ég er svo þreyttur. Aumingja
Rudolph er svo þreyttur. Aumingja, aum-
ingja Rudolph. . . .“
Ég klappaði á höfuðið á honum.
„Aumingja Rudolph, þér er svo heitt á
höfðinu —“
Hann varð bálreiður.
„Mér er ekkert heitt á höfðinu! Mér er
alls ekki heitt á höfðinu! Þú getur heldur
ekki sagt að ég sé brjálaður. Ég er ekki frek-
ar brjálaður en þú!“
„Ég veit það,“ sagði ég.
„Vertu þá ekki að kenna í brjósti um
mig. Snertu mig ekki. Mér er ekki heitt á
höfðinu!“
Hann færði sig dálítið frá mér, lagðist
niður í sandinn og fór að tala við sjálfan sig
í hálfum hljóðum. Ég horfði áhyggjufullur
á hann nokkra stund. Loksins lagðist hann
endilangur og starði á stjörnurnar á himn-
inum. Varir hans hreyfðust hljóðlaust, og
öðru hvoru heyrðist orð og orð á stangli. Ég
heyrði: „.... Aumingja Rudolph!" einu
sinni enn; og rétt áður en hann festi svefn-
inn, hrópaði hann: ,,.... nei, María,
nei. . . .“. Svo rikti þögnin aftur á strönd-
ínni; ekkert hljóð nema öldugjálfrið, og
þyturinn í trjánum í skóginum. Og svo
óreglulegur andardráttur Molls, og hrot-
urnar í í Telez, og bak við það allt var sorti
víðáttunnar, sem beið okkar.
VII.
Mig dreymdi að ég vaknaði. Þegar ég
opnaði augun (í draumnum) þá sat Cam-
breau hinum megin við Moll og hann brosti
til mín og sagði: „Sæll vertu!“ eins og hann
hefði aldrei séð mig áður.
„Sæll,“ sagði ég og fór að athuga, hvað
hann væri að «era.
o
Tunglið var horfið og það var niðamyrk-
ur, en samt sem áður sá ég hann mjög
greinilega. Það var það undarlega við þetta.
Ég var að brjóta heilann um það í draumn-
um, hveynig ég gæti séð allt svona skýrt í
myrkrinu.
Kringum hægri handlegginn á Cambreau
var hringaður höggormur. Hann var guluí
á hálsinum og lyfti hausnum upp að and-
litinu á Cambreau. Skoltarnir voru lokaðir
og hægra megirt vætlaði blóð úr kjaftinum.
í vinstri hendinni hélt Cambreau á tusku,
sem hann hafði rifið úr skyrtunni sinni.
Tuskan var blaut. Hann lyfti upp hendinni
og þurrkað blóðið af höggorminum.
„Hvað ertu að gera?‘ ‘sagði ég.
„Ég er að hreinsa munninn á honum,“
sagði hann. „Það blæðir úr honum, þar sem
hann missti höggtönnina."
„Er þetta höggormurinn, sem beit Moll?“
spurði ég.
„Já,“ sagði hann. „Er hann ekki falleg-
ur?‘
„í guðs bænum," sagði ég, „settu hann
niður áður en hann bítur þig líka.“
„Hann bítur mig ekki,“ sagði Cambreau.
„Settu hann niður!“
„Hann bítur mig ekki,‘ ‘sagði hann. „En
þú skalt ekki koma nærri honum. Ef þú ert
hræddur við hann, þá bítur hann þig. Hann
getur skynjað hræðslu. Hann getur líka