Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 41

"N. Kv.
VITASTÍGURINN
127
..alltaf opinská og hreinskilin við Öblu
•gömlu. Það gekk alltaf hálfstirt á milli
þeirra frú Bramer og hennar, og það var
ekki nema eðlilegt; það var ekki við öðru
að búast. En Abla huggaði hana með því, að
frú Bramer gæti nú ekki lifað til eilífs nóns.
Adam Stolz var glaður og hamingiusamur
•eins og barn, síðan Gottlieb kom heim aftur
úr hinni löngu fjarveru sinni og heimsótti
hann nú upp í vitann eins og áður. Nú var
.allt eins og fyrr á árum með margar glaðar
stundir uppi í vitaturninum.
Sorglegt var það, að Sören gení skyldi
deyja; en hann var samt orðinn svo veikur,
að lífið hefði ekki orðið honum til neinnar
gleði héðan af.
Adam varð oftast nær sjálfur að sækja
póstinn ofan til ívarsenskaupmanns.Sigurð-
tir gekk nú í skóla. ívarsen var farinn að
■verða hrumur og hafði nú falið Roosevelt
öll verzlunarstörf og stjórn, enda var hann
:nú vel fær um að leysa þetta vel af hendi. Að
minnsta kosti sagði ívarsen það, hvenær sem
tækifæri gafst. Hann sá aldrei neitt athuga-
vert við Roosevelt. ívarsen hafði nú helzt
að dægradvöl að lesa verðlista yfir vínteg-
undir, sérstaklega borgundat'vín. Hann
naut þess í huga að velta fyrir sér Romané
frá 1904 og Pomard frá 1911, og sletti þá í
góminn. Gottlieb leit þá á hann meðaumk-
unaraugum og sagði stundum:
„Kívarsen, þú minnir helzt á gamlan,
uppgjafa ökumann, sem smellir svipunni og
heldur að hann sé enn að keyra hest sinn,
hö-hö!“
En frammi í eldhúsi sat Tínus og spjall-
aði við Önnu eldabusku. Ja, sei-sei-já! Hann
undi sér ágæta vel hérna, því að Anna elda-
buska var ágæt og viðkunnanleg manneskja,
•og hæfileg við hans aldur. Hann var fyrir
löngu orðinn hundleiður á Öblu, sérstak-
lega eftir allt þetta þvaður um þennan
krakka fyrir fimmtíu árum. Að vísu hafði
hún farið batnandi upp á síðkastið, en
,,hentug og þægileg" var hún ekki, nei, sei-
sei-nei! Það hafði gert Tínusi babb í bátinn,
að læknirinn skyldi hafa endurheimt konu
sína. Það hafði hrundið öllum Itans fram-
tíðaráætlunum. Hann hafði alið þá hugsun
í brjósti í leynd, að þegar Abla færi, myndi
liann verða einn hjá lækninum, eins og fyrr
á árurn. En nú var sú von farin út um þúf-
ur. Já, sei-sei, já! Hann fór því smám saman
að velta fyrir sér að spyrja Önnu, hvort hún
vildi ekki gifta sig? Ef svo væri, gætu þau
tekið saman. Já, sei-sei-já. Og ekki gat hann
skilið, að jiað hefði neina áhættu í för með
sér á nokkurn hátt, not at all!
iN.
Veturinn leið, og vorið ko’m á ný. Af líf-
inu á Bjarkasetri bárust litlar fréttir. Hélt
fólk flest, að ]rar mundi vera aðeins um
dýrðlega daga, gleði og ánægju að ræða.
Gottlieb og Syh'ester flökkuðu um skóg-
ana með byssur sínar og hunda; það var nú
helzta ánægja' þeirra.
Jens herramaður var tekinn að stunda bú-
skapinn af áhuga og kappi rniklu, svo að
Sylvester var tekinn að létta af sér öllum
áhyggjum í þá átt og hættur að skrifa „leið-
beiningar" sínar á kvöldin. Pilturinn komst
víst vel af án þeirra. En innanhúss stóð
hljóðlát og þéttings-þybbin orrusta um yfir-
ráðin. Þar mættust tvær skapmiklar og geð-
ríkar konur. Frú Bramer krafðist þess, að
Auróra hefði á alla vegu sömu lífsskoðanir
og hún sjálf. Hún yrði að skilja það, að
væntanleg húsfrú á Bjarkasetri ætti háleitu
hlutverki að sinna á rnarga vegu. Það var
ekki eingöngu það eitt að halda við ættinni,
heldur varð einnig að varðveita auðlegð ætt-
arinnar og stöðu hennar í þjóðfélaginu. Frú
Bramer vildi ekki sleppa völdunum, fyrr en
séð væri fyrir með fullri vissu, að sú, sem
við þeim tæki, léti ekki allt saman hrörna og
falla og hverfa niður í „gráan og smásmug-
legan hversdagsleikann". Þegar Auróra tal-
aði glaðlega og blátt áfram við vinnufólkið,