Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 45

N. Kv.
VITASTÍGURINN
131
Auróra gekk ofan til að kveðja gestina.
Hún leit í stóra spegilinn í forstofunni og
lagfærði hár sitt, svo rétti hún úr sér og
brosti, um leið og hún gekk inn til hinna.
Enginn gat séð á henni, að hún hefði ný-
skeð lifað eina af mikilvægustu stundum
lífs síns. Auðvitað létu gestirnir ekki á því
bera, að þeir hefðu veitt athygli misklíðinni
milli kvenna heimilisins, og þær sjálfar
breiddu glæsilega yfir það nteð því að sýna
gestunum liina eðlilegustu og mest lýta-
lausu alúð og ljúfmennsku í viðmóti. Og
þrátt fyrir það, sem fyrir ltafði komið, virt-
ist gestunum, að á Bjarkasetri myndi ríkja
hið allra samræmasta og bezta fjölskyldulíf,
sem hugsast gæti. Yfirhershöfðinginn var
glaðlyndur náungi, þótt hann bæri með
sér nokkurn yfirlætisbrag í ytri framkomu
sinni. Hann gat ekki á sér setið, hann kleip
létt í eyrað á Auróru og sagði:
,,Þú varst skrambi dugleg í sókn í dag; en
gáðu nú að þér að hætta þér ekki of langt
fram í eldlínuna!"
Þegar gestirnir voru farnir, hittust þær
frú Bramer og Auróra í borðstofunni.
„Hvað vildi gamla konan?" spurði frú
Bramer.
,,Hún bað mig um húsaskjól í elli sinni.“
svaraði Auróra.
„Þekkirðu hana?“
„Hún gekk mér í móður stað, þegar ég
var lítið og vanbjarga barn, og ég rek hana
ekki burt aftur.“
,,En hvers vegna fórstu ekki með hana
ofan í almenningsstofuna?“
„Af því að ég ætla sjálf að sjá um hana,
svo að elliár hennar verði henni léttbærari.
Hún liefir átt við skort að búa alla ævi.“
„En þess háttar manneskjur getur maður
ekki dregið inn á heimili sitt. Aftur á móti
getur maður hjálpað þeim á þann liátt að
sjá þeim t. d. fyrir vist á elliheimili og borg-
að vistina þar.“
„Mér virðist það alveg miskunnarlaust
að segja „þess háttar manneskjur“; ef til vill
ber hún mjög af öðrum þeim, sem liér hafa
verið þessa dagana.“
„En eitt ætla ég að segja þér, Auróra: á
meðan ég er húsfrú á Bjarkasetri, þá skal
haldið uppi virðingu heimilisins.“
„Henni verður bezt haldið uppi með því
að gera gott, það hefir pabbi kennt mér.“
„Pabbi?“ svaraði frú Bramer skilnings-
sl jó.
„Stolz vitavörður."
„Nú, hann, jæja. já, jrað er satt, Jrau voru
fóstu rforeldrar þ í n ir.“
„Pabbi sagði ætíð, að mennirnir ættu að
\ era hver öðrum góðir, og ég gæti sagt frá
mörgum neðan úr bænum, sem komu upp
til hans og spurðu hann ráða og hjálpar í
vandræðum sínum, þótt hann væri bæði fá-
tækur og lítillátur. Aldrei vísaði hann nein-
um frá sér.“
„Eg hefi heldur ekki vísað gömlu kon-
unni burt; en hún á heima í almennings-
stofunni." Að svo mæltu gekk frú Bramer á
brott og upp á herbergi sitt. Þar sat hún
lengi og velti fyrir sér því, sem við hafði
borið. Hvernig gat á jrví staðið, að Auróra
lét sér svo annt um jressa gömlu konu? Það
gat tæplega stafað af því, jiótt vitavörður-
inn hefði innrætt henni almenna góðgerða-
semi? Allt í einu datt henni nokkuð i liug:
Þetta skyldi þó aldrei vera móðir hennar?
Nei, Jn í að þá hefði hún birzt fyrr; jress
háttar fólk er ekki vant að draga sig í hlé, er
svo ber undir. Ef til vill var þetta samt sem
áður áhrif frá vitaverðinum. Alltaf þurfti.
að flagga jressuin manni framan í hana til
að storka henni og særa. fafnvel Sylvester
blygðaðist sín ekki að spjalla um, hvernig
bæði Kröger læknir og ívarsen kaupmaður
liefðu orðið aðrir menn og betri, síðan þeir
kynntust honum, þeir sem báðir, hvor á
sinn hátt, voru svo langt leiddir! Það var
auðvitað Gottlieb, sem hafði sagt Iionum frá
þessum kraftaverkum vitavarðarins. Hún
hafði að vísu orðið þess vör, er hún hafði
hann að sessunaut í hinu svonefnda fjöl-
17*