Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 54

140
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
að Moll var ennþá meðvitundarlaus. Telez
var sofandi, og Cambreau var ekki kominn
aftur. Þá heyrði ég einhvern kalla:
,,La Salle, læknir!"
Hljóðið kom innan úr myrkrinu í frum-
skóginum. Röddin var rám og hræðslu-
blandin; ég hrökk við og hentist á hliðina.
Ég fékk sáran sting í nárann. Ég sagði, nærri
óheyranlega, af því að ég hafði vaknað
svona snögglega:
,,Hver er þar? Hver er þetta?“
,,Það er ég, læknir! Aumingja Rudolph!
Bjargaðu mér, læknir! Hann ætlar að drepa
mig! Hann er á hælunum á mér og hann
ætlar að drepa mig, alveg eins og hann drap
Dunning!“
„Flaubert,“ sagði ég, eins og við sjálfan
mig. „Sá, sem þeir segja, að sé vitskertur."
Ég stóð á fætur og einblíndi á staðinn, þar
sem svartur skógurinn og hvítur sandurinn
mættust.
„Hvar ertu? Ég sé þig ekki.“
Höfuðið á Flaubert reis hægt upp yfir
runnann, sem hann hafði falið sig á bak við.
Tunglið skein á höfuðið á honum, og varp-
aði draugalegum blæ á skallann. Ég gat
greint augun í honum, starandi, og upp-
glennt af skelfingu. Hann sagði:
„Hérna er ég, læknir!.... Aumingja,
aumingja Rudolph!"
Ég hlustaði naumast á hann. Ég hlustaði
á erfiðan andardrátt Molls og datt um leið
í hug höggormurinn, sem hafði bitið hann
í fótinn. Ég kallaði strax:
„Komdu út úr runnanum, Flaubert! í
guðs bænum komdu út úr runnanum niður
á sandinn!"
Hann hafði auðsjáanlega verið að bíða
eftir að ég segði sér það, því að hann hentist
gegnum runnann og þaut eins og í blindni
yfir sandinn. Þegar hann var kominn alveg
að mér, henti hann sér á mig, greip utan um
hrén á mér, og setti mig um koll. Ég meiddi
mig. Fvrst hélt ég að hann hefði verið að
ráðast á n,:g, og reyndi að færa mig frá hon-
um; en hann grúfði sig niður við fæturna á
mér, og sagði:
„Þú ætlar að bjarga mér, er það ekki? Þú
ætlar að bjarga aumingja Rudolph. Þú læt-
ur hann ekki meiða mig?“
Ég kenndi í brjósti um hann. Ég settist
upp, klappaði á hendina á honum og sagði
vingjarnlega:
„Auðvitað fer ég ekki að láta hann gera
þér neitt mein, Flaubert.“
Hann reisti sig upp of fór að gráta. Hann
hágrét, og andlit hans skældist aumkunar-
lega. Tárin runnu niður í sandinn.
Ég klappaði á hendina á honurn.
„Vertu ekki að þessu,“ sagði ég. „Nú lag-
ast þetta allt saman.“
„Hann ætlaði að drepa mig,“ sagði hann
snöktandi.
„Hver?“ spurði ég.
„Weiner," sagði hann. Hann þurrkaði sér
um augun með handarbökunum. Hann
hætti snögglega að gráta og hvessti á mig
augún. „Þú lætur hann ekki gera það?“
,,Nei,“ sagði ég.
Weiner var Þjóðverjinn með forustu-
kenndina.
Flaubert hallaði sér tortryggnislega að
mér, og sagði lágt í ógnunartón:
„Vertu ekki að skrökva að mér!“
„Ég mundi aldrei skrökva að þér, Flau-
bert,“ sagði ég; og bætti við smjaðrandi:
„Þú veist það.“
,.já,“ sagði hann, og augnaráðið varð
dapurt. „Ég veit það .... Það var Weiner.
Alltaf nteðan við vorum inni í frumskógin-
um vissi ég, að hann ætlaði að drepa mig.
Og það getur vel verið að Dunning hafi
líka verið að hugsa um það. Þeir vildu ekki
hafa mig með sér. Þeir sögðu: Þú er vitfirr-
ingur, Flaubert, farðu til fjandans. — Þeir
tönnluðust alltaf á þessu þó að þeir vissu
vel, að ég er alls ekki vitskertur."
Ég starði á hann.
„Sagðir þú að Dunning væri dáinn?"
„Ég er ekki vitskertur," sagði hann. „Ég