Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
5
biksvart, virtist mjer þó jeg sjá ennþá svartari
þústu framundan. Pað var eins og heilt fjall
úr biksvörtu náltmyrkri svifi að okkur og væri
að steypast: fram yfir bátana. Hvinurinn í loít-
inu breyltist smáit og smált í ógurleg öskur,
þangað til að þessi ófögnuður geistist að okk-
ur með svo ógurlegum bramlanda og gaura-
gangi, að sterkustu þrumur eru smáræði hjá
því. Sjórinn var þó ennþá eggsljettur, en
hann var orðinn allur að einu snjóhvítu froðu-
löðri, svo að okkur sýr.dist í myrkrinu engu
líkara en bátarnir flytu í mjólk. Slormurinn
greip með því heljarafli í árablöðin, að sumir
hásetanna hentust áfram og niður á milli þóft-
anna og meiddu sig ýmsir sig illa. Brátt hafði
báturinn snúist svo, að hliðin sneri í vindinn,
og víst er um það, að ef nokkur minsta bára
hefði verið, htfði honum hvolft á svipstundu.
En Swinburne tókst að snúa honum undan,
svo að nú kýldi stormurinn, sem altaf jókst,
honum undan sjer, svo að hann þaut eins og
ör af streng yfir löðrandi sjávarflötinn með 10
mílna hraða á klukkustundinni. Hásetarnir
urðu miður sín af ótta. Þeir reyndu þó að
komast aftur í sæti sín, en þeir hjeldust ekki
við á þóftunum fýrir veðurofsanum og urðu
að leggjast niður á botnþiljurnar. Ekki var
þess nokkur kostur, að menn heyrðu minstu
ögn hver til annars fyrir ógnardrunum storms-
ins. Hinir bátarnir voru horfnir sýnum, því
að þeir voru ennþá Ijettari fyrir en okkar bátur
og þutu þeim mun hraðara undan storminum.
En ekki hafði okkur rekið svona nema svo
sem eina mínútu, þegar hafið umhveifðist 6ins
og það hefði verið lostið töfrasprota. Sjórótið
varð ægilegt á svipstundu. Af öllum þeim
ósköpum, sem drifið hefir á daga mína, er
ekkert sem jafnast á við þær ógnir, er við
urðum að líða þessa voðanótt. Ekkert sáum
við og ekkert heyrðum við annað en drunur
stormsins, sem hrakti oss undan sjer út í óviss-
una — líklega út í dauðann. Eftir nokkrar
mínútur vorum við komnir í ógurlegan brim-
garð. Reið undir bátinn feikna hár brotsjór
og hóf okkur upp á kamb sinn, en á næsta
vetf tngi dembdist báturinn niður af hinni brotn-
andi öldu og var þar eins og í skjóli augna-
blik. En um leið og aldan brotnaði, hreif
stormurinn brotkambinn af henni eins og hann
hefði verið sneiddur af með beittum knífi og
þeytti löðrinu út í loftið. Báturinn fyltist og
var að því kominn að sökkva. Há-etarnir
gripu hljóðir hatta sína og jusu af kappi. En
þá reið að önnur aldan og braut aftan yfir
bátinn, sem fyttíst á svlpstundu. A!t í einu
fundum við ógnar hnykk, svo að við hentumst úr
sætum okkar og Sw'nburne fauk yfir höfuð
mjer. Báturinn liðaðist í sundur á svipstundu.
Rað var engu líkara en að hann yrði að dufti,
en við flutum til og frá í brimlöðrnu og
börðumst við dauðann eins og okkur vanst mátt-
ur til, þótt lítið útlit væri til þess að við kæm-
umst lífs af. En næsta bylgja hóf okkur upp
og slengdi okkur upp að klettunum á strönd-
inni, þar sem báturinn hafði strandað. Ressi
bylgja færði sumum okkar líf, en öðrum dauða.
Jeg var, svo var guði fyrir þakkand', einn af
þeim fyrtöldu og var meðal þeirra, er fyrst
slengdust á land upp; rakst jeg þar á eitt
bjargið allóþyrmilega, og brotnuðu í mjer tvö
rifin. Swinburne og átta aðrir komust lífs af,
en flestir meira eða minna örkumlaðir, sumir
handleggsbrotnir aðrir fótbrotnir. Swinburne
einn var óskaddaður að öllu leyti. Mátti það þó
kallast kraftaverk. Alls vorum við tíu, sem
komumst lífs af úr þessum ógnum, en átta
fórust. Við höfðum verið áiján á bátnum.
Lík fjelaga okkar skoluðust upp að fótum okk-
ar og flest hryllilega útleikin. Jeg þakkaði
guði lífgjöf mína, en ennþá hamaðist óveðrið
og skolaði yfir okkur sælöðrinu og stundum
óbrotnum sjónum. Jeg skreiddist lengra upp á
ströndina og fann þar Swinburne sitjandi og
horfði hann til hafs. Hann þekti mig, greip
hönd mína og fól hana í báðum sínum.
Sátum við þannig stundarkorn, þangað til við
hjeldumst þar ekki lengur við fyr'r sjógangi,
því að hafrótið fór vaxandi. Skreiddumst við
þá Iengra upp frá sjónum. Jeg fór nú að lit-
ast um. Veðurofsinn var 'ninn sami ennþá,