Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
9
»Pjer verðið að gera yður að góðu að dvelja
hjá mjer á meðan þjer verðið hjer í eyjunni.
Og sje nokkuð, sem þjer þarfnist, þá segið
tll.c
«Jeg er hræddur um, að jeg hafi mesta
þörf fyrir lækni núna í bráðina,« sagði jeg.
»Síðan á mjer er svo aum, að jeg á erfitt
með andardrátt.«
»Hvað! Eruð þjer særður!« sagði O’Brían,
og var kvíði og ótti í röddinni.
»Jeg he!d að það sje ekki hættulegt,« svar-
aði jeg. »En jeg hefi býsna miklar þrautir.c
Kom þá fram einn af foringjunum og kvaðst
vera læknir. Bauð hann mjer aðstoð sína,
sem jeg þáði feginsamiega. Rannsakaði hann
mig nákvæmlega og kvað vera brotinn tvö rif
og auk þess væri síðan mjög mikið marin.
Kvað hann mig þurfa að halda kyrru fyrir,
helst að liggja í rúmminu nokkra daga. »Skal
jeg koma að vörmu spori,« mælti hann og
leggja á yður nausynlegar umbúðir. Lofa jeg
yður því, að gera heilsu yðar góða á tíu dögum.
Kemur sú hjálp upp í það, að þjer gáfuð
mjer dóttir mína, sem var einn farþeginn á
»Victorium«.
Skömmu síðar voruni við orðnir einir í
herberginu, jeg og herforinginn, sem bað mig
að minnast þess, að nú væri jeg gestur sinn,
og stæði mjer alt til reiðu það, er hann mætti
veita, peningar jafnt og annað. Loks spurði
hann mig hvort jeg kysi að sjá Celeste strax,
eða bíða með það þangað til að læknirinn
væri búinn að leggja á mig líknarhendur.
Kaus jeg, eins og nærri má geta, að fá að
sjá Celeste strax, en bað hann fyrst að sjá um
að mönnum mínum væri veittur sá beini, er
hægt væri, og öll aðhlynning og líkamir hinna
látnu félaga minna yrðu grafnir sem fyrst.
»Jeg skal strax gefa fyrirskipanir um þetta
hvorttveggja, og yður er óhætt að reiða yður
á, að því verður hvorttveggja fullnægt svo sem
vera ber. Komdu nú með mjer inn til
Celeste.c
Sjöíti kafli.
Yndis-stundir.
Jeg fylgdi nú herforingjanum inn íyndislega,
litla stofu. Var Celeste þar fyrir og beið mín
Hún hljóp á móti mjer, er jeg kom inn úr
dyrunum. Jeg greip hönd hennar frá mjer
numinn, og virti fyrir mjer hið töfrafríða and-
lit hennar. Jeg kom engu orði upp, og stóð
svona í heila mínútu. Herforinginn virti okkur
fyrir sjer með athygli, en gekk svo út að
glugganum, en jeg þrýsti kossi á hina fögru
hönd Celeste.
»Mjer finst þelta vera eins og draumur,«
sagði hún.
Jeg mátti ekki mæla, en horfði á hana sem
fyr. Hún var orðin svo þroskuð og fögur
— töfrandi. Hún horfði á mig blíðum tárvot-
um augum, mildum og ástúðlegum. Mjer
fanst jeg geta kropið á knje og tilbeðið hana.
»Komdu,« sagði hershöfðinginn. »Komdu,
kæri vinur, fyrst þjer eruð nú búinn að heilsa
upp á Celeste, verður Iæknirinn að skoða yður
sem fyrsl.«
»Læknirinn!« hrópaði Celeste með kvíða og
ótta í svipnum.
»Já, barnið mitt. Pað er lítilræði. Aðeins
brotinn tvö rif.«
Jeg fór með hershö.fðingjanum, en gat ekki
stilt mig að horfa um öxl um leið og jeg
gekk út úr dyrunum. Jeg sá, að Celeste
hafði sest í legubekk með vasaklútinn sinn
fyrir andlitinu. Læknirinn beið mín, og Iagði
á mig bindi og kælandi umbúðir við síðuna.
Dró þá strax úr mesta verknum.
»Nú verð jeg að fara,« mælti hershöfðinginn.
»Rað væri best fyrir yður að leggja yður
einn eða tvo tíma, og verði jeg að þeim tíma
Iiðnum ekki kominn affur, getið þjer gengið
inn til Celeste.«
Jeg lét að óskum hans. En strax og jeg
heyrði á hófaskellunum, að hann mundi vera
riðinn á braut, slóð jeg upp og flýtti mjer inn
í dagstofuna. 2