Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 18

12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Ef til vill mun föður yðar ekki geðjast slíkur
ráðahagur fyrir yðar hönd, en þið þekkið alian
minn lífsferil og vitið hvert þrá mín stefnir.«
*Hinn ástkæri faðir minn elskar mig heitt,
Pjetur, og honum þykir einnig mjög vænt um
yður; honum heíir alt af þólt það frá því að
hann sá yður fyrst. Hann hefir oft sagt mjer
það og marg-oft dáðst að því, hve hreinskilni
yðar og ráðvendni væri mikil.«
»Segið mjer nú, Celeste, hvort jeg má vænta
þess og styrkja mig á þeirri vissu, þegar jeg
er langt frá yöur, að við eigum einhverntíma
eftir að njótast og þurfum aldrei aftur að skilja.s
Um leið og jeg sagði þetta, greip jeg hönd
hennar og lagði handlegginn um mitti hennar.
»Jeg veit ekki hverju jeg á að svara yður,«
sagði hún. »Jeg ætla að tala um þetta við
föður minn, eða ef iil vill ætlið þjer að gera
það. En ef jeg má fylgja tilfinningum hjarta
míns, mun jeg aldrei giftast neinum öðrum
rnanni.*
Jeg þiýsti henni að mjer og kysti hana.
Celeste fór að gráta og hailaði höfðinu á öxl
mjer. Pá kom hershöfðinginn inn, en hvorugt
okkar hreyfði sig.
»Herra herforingil* sagði jeg »Mjer þykir
ekki ólíklegt, að þjer reiðist mjer, en jeg gat
ekki dulið tilfinningar mínar fyrir Celeste. Pjer
munuð ef til vill kalla þetta vanhugsað af mjer,
og jeg hefi hjer opinberað það, sem mjer bar
að halda leyndu, þar til jeg var kominn í þær
kringumstæður, er gáfu mjer rjett til og gerðu
mig þess verðugan að biðja dóttur yðar. En
jeg vona að sú hin stutta stund, er mjer gefst
til að vera samvistum við hana, óttinn við að
missa af henni og innileg ást mín, haldi uppi
svörum fyrir mig.«
Herforinginn gekk um gólf slundarkorn og
þagði. »Hvað segir þú, Celeste, um þetta ?«
sagði hann loks.
»Celeste mun aldrei aðhafast neitt það, er
hrygt getur föður hennar,« sagði hún og gekk
til hans og lagði hendur um háls honum.
Hershöfðinginn kysti dóttur sína og sagði:
»Jeg ætla að vera hreinskilinn við yður, herra
Simple. Jeg þekki engan, sem jeg kysi mjer
frekar én yður að tengdasyni. En það eru
margar ástæður, er ber að taka tillit til, og
sem unglingarnir gleyma altof auðveldlega.
Jeg ætla mjer ekki að leggja neinar tálmanir í
veginn fyrir ást ykkar, en hins vegar gef jeg
að svo stöddu engin loforð, er skylda mig til
nokkurs þessu viðvíkjandi. Ef til vill sjáist þið
aldrei framar. Celeste er svo ung, að jeg vil
ekki binda henni neinar skyldur á herðar.
Sömuleiðis skuluð þjer, herra Simple, vera
fullkomlega frjáls frá okkar hendi, ef tíminn og
kringumstæðurnar skildu breyta tilfinningum
yðar frá því, sem nú eru þær.«
»Jeg þarf ekki að beiðast neins frekar, kæri
herra,« svaraði jeg og greip hönd hershöfð-
ingjans. »Jeg hefi fengið æskilegri svör, en
jeg vonaðist eftir. Jeg get nú kvatt ykkur með
von í brjósti. Og vonin um það, að jeg
muni einhvern tíma verða þess verðugur, að
biðja yður um hönd dóttur yðar, skal verða
mjer svipa til að herða mig að því takmarki.*
»Nú munum við, með yðar leyíi, ekki tala
meira um þetta efni,« sagði hershöfðinginn.«
»Pú veist það, Celeste mín, að í dag ætluðum
við að hafa miðdegisboð. Pað er því best að
þú farir nú að hafa fataskifti. Jeg hefi boðið
hingað öllum þeim konum, er þjer gáfuð laus-
ar, er þjer tókuð kaupskipið, eiginmönnum
þeirra og feðrum, svo þjer megið hafa þá
ánægju að sjá, hve margra hamingju þjer hafið
aukið með þessu drengilega góðverki yðar. Og
nú ætla jeg, Pjetur, fyrst Celeste er farin út frá
okkur, að biðja yður þess sem sannan heið-
ursmann, að taka engin Ioforð af henni eða
heit, er binda hana á nokkurn hátt. Látum
okkur vera vongóða um að alt fari vel, og
verið þéss fullviss að það skulu ekki verða
neinir smámunir, er tálma því að mjer veitist
sú ánægja að sjá ykkur sameinuð fyrir fult
og alt.«
Jeg þakkaði herforingjanum með tárin í aug-
unum. Hann þrýsti innilega hönd mína, er
jeg gaf honum drengskaparheit mitt. Svo
skildumst við í bráðina. Jeg bjó mig svo vel