Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 23

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
i
Flotamálaráðherrann tók honum með mikilli
blíðu og hrósaði honum mjög fyrir framgöngu
hans og dugnað, og spurði hann ítarlega um
ferðalög hans og orustur. Ráðherrann yar
bersýnilega á þeirri skorðun, að O’Brian væri
góður vinur núverandi Privelege Iávarðar,. og
vafalaust var ímyndun hans, .að hann gerði lá-
varðinum þægð með því, er hann skipaði
O’Brian kaptein á freigátuna »Semiramis«, seni
átti að fara til Indlands.
En nokkrum dögum síðar; er O’Brian gerði
sjer ferð til flotamálaráðuneytisins, til þess að
fá mig útnefndan undirforingja á »Semiramis«,
fjekk hann all-kuldalegar viðtökur. Hann varð
hálfhissa á þessum umskiftum og rendi fljótt
grun í, að hjer væri lávarðurinn að verki.
Hann flýtti sjer því til hins nýja skips síns,
til þess að taka þar við stjórn, því að hann
grunaði, að svo gæti farið, að ráðuneytið
breytti um fyrirætlanir að undirlagi lávarðarins,
ef hann flýtti sjer ekki að komast af staðt
Enda kom það fljótt í Ijós, að hann hafði rjet
fyrir sjer, því að skömmu síðar kom út sú
skipun, að »Semiramis« skyldi Iagt upp til
eftjrlits, ef hinn nýi kapteinn væri ekki tekinn
þar við stjórn. Barg þarna O’Brian sjer sem
fyr með snarræði sínu og hyggindum.
Nú var jeg tilneyddur að skiljast við besta
vin minn og velgerðamann um langt skeið.
»Ekki skaltu taka þjer þetta nærri, Pjetur
minn,« sagði O’Brian. »Jeg held, að þegar á
alt er litið, þá sje þetta þjer fyrir bestu. Pú
lærir þá enn þá betur að þekkja sjálfan þig
og treysta sjálfum þjer, og- — það hefir þú
gott af, drengur minn.«
Daginn eftir að O’Brian lagði af stað til Ind-
lands, komu skoðunarmenn frá herskipasmiðj-
unum til að líta eftir skipinu. Dæmdu þeir
það svo gallað, að það yrði að dragast á land
til aðgerðar. Jeg hafði fengið brjef frá systur
minni, þar sem hún kvað andstreymið og mót-
lætið hafa nú fengið svo á föður minn, að
hann væri orðinn alvarlega geðbilaður. Ljet
hún gleði sína í Ijós yfir því, að jeg skyldi
nú vera kominn heim, og kvaðst vona, að
17
heimkoma míri hefði góð áhrif á geðsmuni
föður okkar.
Jeg sótti um heimfararleyfi hjá hinum nýja
kapteini, og fjekk það orðalaust. Hann var
maður ungur og hafði aldrei haft skip til um-
ráða og aldrei verið næstráðandi, svo að ekki
var gott um það að dæma, hversu hann reynd-
ist sem foringi. Pær frjettir, er við höfðu,m
af honum fengið, voru þó síður en svo hon-
um til hróss, því að hann var sagður óþjáll í
lund og fautalegur. Mjer leist þó ekki illa á
manninn, og ,við mig var hann hinn vingjarn-
legasti. • .
Daginn' eftir lagði jeg af stað heimleiðis
með póstvagninum.
Pegar við systkinin höfðum um stund glaðst
yfir endurfundunum, spurði jeg systur mína
um líðan föður míns. Hún kvað hann nú
vera orðinn hvorttveggja í senn, svo þunglynd-
an og stríðlyndan, að hann væri Iítt viðráðan-
legur. Mjer ógnaði líka, þegar jeg sá föður
minn nú, hve mjög hann hafði breyst. Hann
var orðinn magur og samanbeygður, augna-
ráðið æðislegt og flöktandi, og munnurinn sí-
gapandi. Hann sat í stólnum sínum og göm-
ul hjúkrunarkona stóð fyrir aftan hann og var
að reyna að koma fyrir hann vitinu.
»Vertu ekki með neina völvaða vitíeysu,*
hrópaði faðir minn til konunnar. »Hvað ætli
að kerlingarbjálfi, eins og þú ert, vitir um það,
hvað fram fer innan í mjer! Jeg er búinn að
segja þjer, að gasið eykst hröðum skrefum, og
mjer er nú þegar fullerfitt, að halda mjer við
stólinn. Jeg er að takast á loft, jeg er að
hefjast upp! Sjerðu það ekki! Og ef þú
kemur ekki strax með reipi og bindur mig
niður í stólinn, þá þeytist jeg upp í loftið
eins og loftbelgur!«
»Uss, það er ekkeit nema vindur, sem er í
maganum á yður, herra minn, og hann hverfur
von bráðar,« sagði konuskepnan.
»En jeg er búinn að segja þjer, að þetta er
sp eugigas, bölvuð ekki sen nornin þín! Jeg
ætti þó líklega best að vita það. Og má jeg
svo spyrja: »Ætlarðu að sækja reipið, eða
3