Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 31

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
25
þegar stöðvarstjórinn kom, hljóp Steele á móti
honum og hrópaði:
»Fjarlægið lest yðar, Flynn! Færið hana
yfir á hliðarlínuna!«
»Hvar er skipunin?« spurði lestarstjórinn.
»Jeg hefi enga skipun fengið. Jeg skipa
yður. Komið því strax yfir á hliðarlínuna.
»Jeg er svo sem steinhissa. — Rjer skipið
mjer!«
Steele eyddi engu af hinum dýrmætu augna:
blikum í röksemdir, en jafnskjótt sem hann
sneri baki að Iestarstjóranum bálreiðum, kallaði
hann til vjelstjórans:
»BIásið eftir skiftilínunni og færið lestina
yfir á hliðarlínuna. Nr. 3 getur komið á hverri
stundu.«
Enginn unglingur í stöðu Steele hefir rjett
til að gefa stöðvarstjórum fyrirskipanir án þess
yfirboðarar hans viti, og einnig verða allar
fyrirskipanir að vera skriflegar, svo að þær
gildi sem sönnun. Steele braut viðteknar venjur
og það vissi hann.
Lestarsljórar á aumustu vörulestum skoða
sig jafn mikils umverða eins og þeir hefðu
hraðlest undir, og fyrir því var Flynn með
rjettu harla reiður yfir því, að Steele hafði
tekið sjer þetta vald. Hann, strákketlingurinn,
sem ekki veitti foistöðu nema svolitlu stöðvar-
kríli. En alla jafna er lestarstjórinn á tiltölu-
lega óhultum stað í lestinni, þar sem vjelstjór-
inn á hinn bóginn ’er í bráðri hættu, ef til
áreksturs kemur, þess vegna batt Morton —
vjelstjóri — ekki lengi skóþvengi sína, heldur
bljes hann eftir opnu hliðarspori og ók lest-
inni aftur á bak inn á hliðarlínuna. Steele að-
gætti, að skiftiljósið vissi aftur rjett og fanst
nú þungum steini ljett af hjarta sjer; því næst
tók hann hættumerkið gegn austri niður og
var nú aðallínan auð fyrir hraðlestina.
»Hvern fjandann á alt þetta að þýða?« grenj-
aði Flynn. »Hvar er Nr. 3?«
»Rað veit jeg ekki,« svaraði Steele rólega.
^Rjer vitið það ekki. Jæja, þá skal jeg
segja yður eitt, ungi maður. Ef Nr. 3 er enn
meir á eftir og mjer verður skipað til næstu
stöðvar, þá missið þjer stöðu yðar.«
»Jeg veit það.«
Steele fór því næst inn á símastöðina og
Flynn á eftir. í sömu svipan fór ritsíminn að
djöflast og Steele staðnæmdist og bauð Flynn
að hafa hljótt um sig. Jafnvel Flynn, sem ekki
skildi, hvað sagt var, fann, að það var ang-
istaróp, sem heyrðust úr tækjunum.
»HIustaðu á,« hrópaði Steele sigri hrósandi.
»Færið 16 af línunni! Færið 16 af línunni.
í guðs nafni færið 16 af línunni.* Rarna hafið
þjer loksins skipun yðar, Flynn. Gott, að við
biðum ekki eftir henni.«
Síðustu orðin köfnuðu í ógurlegum hávaða,
eins og af vellandi hraunflóði og hraðlestin
þaut framhjá með minst 60 km ferð á klukku-
stund; Iangar raðirnar af svefnvagnagluggunum,
með niðurdregnum tjöldunum, virtust í stöðvar-
birtunni eins og kvikmynd — eftir andartak
var lestin horfin. í kyrð þeirri, er á eftir fylgdi,
hjelt símatækið áfram gagnslausu heimskulegu
skröltinu. Úti fyrir heyrðist stigið þungt til
jarðar og vjelstjórinn kom í dyrnar náfölur af
angist.
»Guð m:nn almáttugur, Flynn,« stundi hann
upp. »Nú skall hurð nærri hæ!um.«
Lestarstjórinn kinkaði kolli, en svo þutu þeir
báðir til Steeles og þrýstu hendur hans í þakk-
lætisskyni. Steele hló og mælti:
»Peir eru víst laglega smeykir inni í bænum,
Jeg verð að svara.«
Pví næst gekk hann að símanum og sendi
það kostugasta skeyti, sem nokkur undirmaður
hefir nokkru sinni sent yfirmanni sínum.
II.
Á skrifstofu afgreiðslumannsins í Warming-
ton — 120 mílum austar en Hitchen Siding
— voru allir önnum kafnir í raíljósunum.
Deildarsfjórinn, Philip Manson, kom inn í skrif-
stofuna, þólt langt væri liðið fram yfir starfs-
tima hans, því að hann var einn af þessum
4