Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 41

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
35
fyrir hrósyr3i tnín um braut yðar. Hvers
vegna fóruð þjer frá okkur?*
»BIair hafði ímigust á mjer, hr. Rockervelt.*
»Undir nvers stjórn voruð þjer?«
»Philips Mansons.*
>Var Manson ánægður með yður?«
»Það held jeg, að mjer sje óhætt að fullyrða.*
»Jæja. En hvað sem því líður, þá geri jeg
ráð fyrir, að þjer hafið ekki viljað tala við mig
yður til skemtunar. Mjer er lítið um það
gefið, að duglegir menn fari úr þjónustu minni,
og hafi tilgangur yðar verið sá, að bjóða
mjer aftur þjónustu yðar, þá mundi það gleðja
mig, að hlusta á yður.«
»Nei, hr. Rockervelt. Pað var ekki tilgang-
ur minn, enda þótt jeg þori að fullyrða, að
atvinnuboð frá yður mundi jafnvel gleðja mestu
menn landsins, og jeg er engin undantekning
frá mjer betri mönnum. Ósk mín er einungis
sú, að þjer viljið líta á þennan uppdrátt.
Rauða strikið táknar 63 mílur flatlendis og —«
»Jeg sje það. Ef járnbraut yrði bygð með
rauða strikinu, mundi braut yðar ná til New-
York, óháð minni braut. Gott, ungi maður,
gerið yður ekkert ómak með rauða strikið.
Jeg get ekki leyft, að þjer fáið leyfið.«
»Pjer sáuð gróðalíkurnar fljótt, hr. Rocker-
velt.«
»Já, en það eru engin líkindi til, að leyfið
fáist.«
»Pað er jeg ekki alveg viss um, því að jeg
hefi leyfið í brjóstvasanum.«
»Hafið þjer nokkuð á móti því, að sýna
mjer leyfið?« spurði Rockervelt. Steele fjekk
honum skjölin og Rockervelt las þau gaum-
gæfilega og með skarpleika þess manns, er vit
hefir á málunum. Pvínæst braut hann þau
aftur saman, en bauð ekki að skila þeim.
Hann hotfði andartak yfir landið, sem virtist
þjóta framhjá, en Steele stóð álengdar og beið.
»Hvernig brutuð þjer mótstöðu Blairs á bak
aftur ?«
»Pað var engin mótstaða.«
Forsetinn hnyklaði brýrnar og reiðileiftri sást
bregða fyrir í köldum augunum.
»Jeg bjóst við, að Blair hefði jöfnum hönd-
um eftirlit með löggjafarvaldinu og járnbrautinni.«
»Hann gerir hvorugt.«
Rockervelt horfði hvössum augum á hinn
opinskáa unga mann, sem vogaði sjer að tala
illa um einn af smærri spámönnum fjelags hans.
»Hver stjórnar þá M dlandbrautunum?«
»Philip Manson, og hann gerir það vel.«
»Hvaðan fenguð þjer fjeð til þess að kaupa
leyfið. Fjelag?*
»Nei. Jeg þurfti ekkert fje. Pað eina sem
jeg þurfti, var að einn af forstjórum yðar svæfi
nógu fast, svo að mjer ynnist tími til að gera
löggjafana að persónulegum vinum mínum.«
»Jeg finn, að þjer hafið ímigust á B!air.«
»Pað er alveg rjett.
Rockervelt rjetti úr sjer eins og maður, sem
finnur að nú er nóg komið af þvaðri, en tími
til kominn að gera eitthvað. Drættirnir í and-
liti hans urðu enn harðari og Steele stóð nú
augliti til ■auglitis við mann þann, sem misk-
unarlaust hafði brotið alla mótspyrnu á bak
aftur án tillitis til afleiðinganna.
»Nú, ungi maður. Vitið þjer hvers virði
þessi skjöl eru?«
»Já, herra Rockervelt. Pau eru ekki eyris-
virði.«
»Hvað!« hrópaði Rockervelt og rjetti sig
enn betur upp. »Jeg hjelt, að þjer hefðuð
numið mig brott til að ræna mig, eins og títt
er hjer vestur í Iandi. Viljið þjer ekki selja
þetta leyfi ?«
»Nei. Jeg bauð Duitfield Rogers leyfið, eins
og 'skylda mín var, en hann sagði, að þjer
gætuð drepið allar framkvæmdir, er til lengdar
ljeti.«
»Já, eða á stuttum tíma. Rogers er vitur
maður. Jæja, hr. Steele. Pjer búist víst ekki
við háu verði fyrir verðlaust leyfi ?«
»Jeg set ekkert upp. Pjer eigið Ieyfið. En
jeg vildi gefa yður það ráð með leyfinu, að
gera Philip Manson að forstjóra fyrir Midland-
brautunum.«
»Gott, en hvers óskið þjer handa yður?«
»Jeg óska þess eins, að þjer minnist mín
5*