Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 50

44
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
I
sem nægur tími var til, var í Sfeele augum
fyrsta merkið um ótla. Hann reif skeytið upp
og las:
»Mig furðar stórlega, að þjer hafið farið
brott, án þess að tala við mig. Jeg hefi
sett Johnson í stöðu yðar, en held stöðu
hans lausri handa yður, nema þjer skylduð
neita að taka á móti henni.«
Steele glotti háðslega, þegar hann las þessi
orð. Rau sönnuðu, að Blair hafði eigi raun-
verulega þorað að reka hann burtu. Forstjór-
inn var hræddur við að hafa eigi eitthvað upp
á að hlaupa, ef til vill vænti hann þess, að
Steele mundi síma, að hann vildi heldur fara
alveg burt úr þjónustu fjelagsins, en móttaka
svo svívirðilegt tilboð.
Áður en Steele fór úr bænum, hafði hann
tekið nokkur hundruð dollara út úr bankanum,
sumpart til að borga með skuldir frænda síns,
sumpart til að gera útför hans sem veglegasta.
Sjer til mikillar undrunar komst hann þá að
því, að frændi hans hafðí gert hann að tiltölu-
lega auðugum manni, en það breyfti í engu
framtíðaráætlunum hans. Honum þótti vænt
um starf sitf, og honum f3nst hann sjerstaklega
bundinn þeirri stöðu, sem tilviljunin og hepni
hans höfðu sett hann í. Hann einsetti sjer að
þola það eigi, að vera rekinn burtu með
skömm, af vindhana eins og T. Acton Blair,
og enn síður af hóp mentunarlausra, undir-
gefinna þrjóta, sem þörfnuðust þess eins, að
vera barðir áfram með svipum.
Á leiðinni heim til Warmingfon datt honum
í hug hugmynd, sem síðar átti eftir að bera
blómlega ávexti. Hann fór að hugsa um hinar
merkilegu, firtandi lyndiseinkunnir frænda síns;
sá hann, að sparsemin ein hefði eigi verið.þess
megnug, að gera hann svo auðugan. Frænda
hans hlaut að hafa verið mjög synt um við-
skifti, sem hann svo hafði auðgast á. Án þess,
að nokkur nágrannanna hefði hugmynd um,
hafði gamli sjervitringurinn átt í fjárbraski,
sem reyndist framúrskarandi arðvænlegt. Brask
þetta hafði ekki átt sjer stað í Stumpville.
Dugald Steele hafði auðsæilega haft umboðs-
mann í einhverjum stórbæjanna, og John Steele
fór að yfirvega, hvort ekki gæti skeð, að hann
hefði erft þá gáfu frá föðurbróður sínum, að
safna fje, þá gáfu, sem myndað hefir hinar
geysimiklu eignir, sem kunnugt er, að eru í
Ameríku.
Steele einsetti sjer, að gæta framvegis vel að
peningamarkaðinum og kynna sjer grundvallar-
atriði hagfræðinnar, svo ætlaði hann að byrja
í smáum stíl, svo að það gerði ekki neitt þótt
hann tapaði eða ynni og loks 'pá að reyna
hina væntanlegu erfðagáfu. H^nn var alveg
viss um, að eftir því sem hann þekti frænda
sinn, hafði gamli, varfærni maðurinn aldrei hætt
fje sínu í vitleysu, en komist yfir auð sinn í
góðri trú á framtíð ættjarðarinnar og lagtfje sitt í
kaup á stöðum, sem síðan stigu í verði. Út
af öllum þessum hugleiðingum komst Steele í
besta skap og vaggaði sjer í framtíðardraumum
um brask og áhættufyrirtæki.
Regar 'Steele opnaði hurðina _ að skrifstofu
deildarstjórans, sneri Johnson, sem sat í stól
deíldarstjórans, sjer alt í einu við með hnykl-
uðum brúnum, bersýnilega argur yfir því, að
nokkur skyldi dirfast að koma inn, án þess að
berja að dyrum.
»Nú, eruð það þjer, Steele,« hrópaði Johnson
glaðlega; slepti hann viljandi að setja herra
framan við, sem ’nann þó hafði gert nokkrum
dögum áður. »Hvernig líður yður? Hvenær
komuð þjer aftur?«
íLestin kom fyrir 10 mínútum,« svaraði
Steele rólega.
Hann lokaði hurðinni á eftir sjer og stóð
þar, en Johnson sal; leið honum sýnilega
fremur illa, en var þó ákveðinn, að berjast fyrir
stöðu sinni til þrautar. Undanfarna daga hafði
hann margoft hugsað um þá stund, sem nú
var upprunnin, en maður sá, er nú stóð fyrir
honum, var ekki þreytti maðurinn, er áður
hafði setið í stól þeim, sem hann nú sat í eða
glaði unglingurinn, eins og hann var í fyrstu.
í fyrsta sk;fti á samverutíma þeirra leit Johnson
fyrir sjer mann, sem hafði vald, og fann til
þess, og þótt hann skylfi af ótta, reyndi hann