Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 56

50
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
á Kapilolium. En yður er þelta í trúnaði sagi,
og um leið og jeg sný mjer að tryggara mál-
efni, vil jeg geta þess, að mjer er sönn ánægja
að hafa hitt yður, því að þjer eruð einn þeirra
sárfáu manna, sem jeg hefi heyrt Rockervelt
tala hrósyrði um, en þegar Rockervelt hælir
einhverjum, langar mig til að kynnast þeim
manni, og verða vínur hans sje þess kostur,
því að sá hinn sami er viss með að komast
áfram. Mig minnir,« hjelt óberstinn áfram, um
leið og hann vjek sjer að Blair, »að hr. Rock-
ervelt segði, að deildarstjórinn hjerna ætti all-
mikið af hlutabrjefum í Midland.*
»Hr. Rockervelt hefir talað af sjer, þegar
hann sagði það,« svaraöi forstjórinn, »hann
talaði um þetta við mig, þegar jeg var síðast
í New-York, en þí gat jeg ekki gefið honum
ákveðið svar.«
»Hann hefir ekki á neinn hátt talað af sjer,«
sagði Steele rólega. »Síðan við áttum tal sam-
an fyrir nokkru, hr. Blair, hefi jeg selt öll
Michigan Central hlutabrjefin mín og keypt
Manatean Midland í staðinn.«
»Ó, þá eruð þjer e nn af osv hrópiði Beck
hrifinn. »Jeg vildi bara, að jeg hefði þekt yður,
áður en þjer breyltuð um hlutabrjefin, jeg hefði
þá getað kynt yður víxlurum, sem hefðu
gert það fyrir yður, fyrir sama verð og okkur,
en það er töluvert lægra en alment gengur og
gerist. Ef þjer framvegis óskið að ráðstafa fje,
þá skal mjer vera sönn ánægja að hjálpa yður
með ráðum og dáð; munduð þjer á þann hátt
geta sparað mikið fje.«
»Jeg set peninga mína aðeins í trygg fyrir-
tæki, en braska ekki með þá,« svaraði Síeele;
»jeg legg meira upp úr góðri tryggingu, en
miklum ágóða.«
»Rað er viturleg venja,« svaraði óberstinn
og kinkaði nokkrum sinnum kolli. Alt í einu
breytti hann um umræðuefni og fór að
nýju að tala um, hve það gleddi sig, að hafa
kynst Steele.
• Nokkurn hluta ársins á jeg heima í New-
York, en nokkurn hluta þess hjer,« hjelt hann
áfram, »því að hjer er jeg borinn og barnfædd-
ur. Jeg kom hingað fyrir viku síðan og ann-
að kvöld höfum við dálítið boð inni; þætti
mjer vænt um, ef þjer vilduð koma. Rað
verður ekki mikið um dýrðir, heldur óbreytt
fjölskylduheimboð, en jeg get samt sem áður
lofað því, að þjer munuð kynnast þar mörgum
ágætismönnum. Er það ekki, Blair ?
»Jú, óbersti,« svaraði Blair, »en þjer látið
altof lítið yfir yður. Miðdegisveislur yðar gætu
sæmt Lucullus — (rómverskur sælkeri) — og
jeg get fullvissað hr. Steele um, að hann mun
kynnast þar fjölda manns, sem hann hefir hag
af að kynnast. Nú, þetta var fagur vitnis-
burður, og gefinn án þess að þjer bæðuð
þess.«
»Nei, við Júpíter! jeg er búinn að heimta
hann, var það ekki?« hrópaði hinn glaði
óbersti og njeri hendur sínar. »Nú, hr. Steele,
má jeg ekki vænta þess, að þjer komið? Pjer
verðið að fyrirgefa, hve seint yður var boðið,
en það er vegna þess, hve seint jeg kyntist
yður.«
John Steele þáði boðið með sömu alúð og
óbetstinn bauð.
O.ð beggja ýstrupjakkanna um það, að John
Steele mundi mæta skemtilegu fólki, rættust að
fullu, enda þótt gleði hans yfir hinum nýju
mönnum beindist eiugöngu að einni persónu.
Ungírú Sadie Beck var hin fegursta stúlka,
sem Steele nokkru sinni hafði sjeð. Hún var
fögur sýnum, sakleysisleg og skifti vel litum,
háiprúð með afbrigðum og með fögur augu.
Sú varð reyndin á, að hliðið að húsi Becks
varð fyrir Steele hliðið að Eden, þar sem Eva
beið hans í Paradís. Steele, er til þessa dags
hafði iifað án þess að vera við kvenmann
kendur, fann 11 tilfinninga, er hann sá Sadie
Beck, sem hann. hafði aldrei fundið fyr, og lífið
varð nú alt í einu í augum hans fult af dýr-
legum loftköstulum, sem næstum rugluðu hann.
Beck óbersti var ekkjumaður, og einkadóttir
bróðir hans var ráðskona hjá honum. Óberst-
inn hafði haft svo mikið að gera síðan hann
misti konuna, að hann hafði aldrei haft tíma
til að gifta sig aftur.