Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 61

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
55
»Nei, Sadie, jeg gat eigi leýft mjer slíkt, án
þess að tala fyrst við yður.«
»Ó, 'pað var gott,« mælti hin unga stúlka
og andvarpaði, »mjer varð að marki illa við,
þegar jeg heyrði, að þjer væruð kominn svona
snemma dags til frænda, og þegar þjer voruð
svo lengi hjá honum.*
»Viljið þjer ekki, að jeg tali um trúlofun
okkar?«
»Pað er ekki um neina trúlofun að ræða.
Þjer 'voruð svo æðisgenginn í gærkvöld, að
jeg neyddist til að játa, að eins til að sleppa
við yður, annars hefði frændi sjeð laglega sjón.«
»Jeg vona, að þjer afturkallið ekki heitorð
yðar,« mælti Steele alvarlega.
Unga stúlkan svaraði ekki strax. Hún virtist
ekki í góðu skapi, það leit svo út, sem hún
ergði sig yfir einhverju, en Steele fanst, að hún
hefði aldrei verið fegurri.
•>Jeg geri hvorki að játa eða neita,« mælti
hún að lokum. »Jeg vil, að alt sje eins og
það áður var. Jeg er ekki viss um sjálfa mig.
Mjer finst ódrengilega gert af yður, að nota
yður klípur mínar í gærkvöld, og til þess
liggja mörg rök, að jeg vil e>gi vera bundin
af svari því, er jeg gaf yður.«
»Rjer eruð lausar orða yðar,« svaraði Steele
alvarlega. jRað er best, að alt sje eins og þjer
sjálfar viljið. Pjer hafið sjálfsagt átt, og mun-
uð eignast, marga ríkari biðla en mig, en eng-
ann, sem ann yður heitar.«
»Jeg hugsaði ekki um ríkidæmi,« mælti hin
unga stúlka ergileg; svo bætti hún við eftir
stundarþögn: »Og þó gct jeg strax viðurkent,
að jeg get ekki verið kona fátæks manns.
Kofi, vafinn rósum, er fallegur á málverki, og
það er gaman að lesa um hann, en þegar jeg
var stelpa, ólst jeg upp í sárri fátækt, svo jeg
er búin að fá nóg af henni. Sennilega finst
yður mjer farast lítilmannlega.«
»Nei,« mælti Steele alvarlega, »mjer finst
þjer fala hyggilega.«
»Mjer mundi finnast fátt um hús í úthverf-
um bæjarins með tveimur þjónustustúlkum eða
annars flokks gistihús, eða jafnvel góða mat-
sölustaði í miðbænum. Uppeldi mitt og lifn-
aðarhæftir hafa gert mig ómóttækilega fyrir
þess háttar ánægju.«
»Pjer þurfið eigi að kvíða neinu úthverfa-
húsi eða matsölustað. Jeg vinn mjer inn á ári
5000 dollara, og er þó aðeins að byrja á lífs-
starfi mínu. Rar að auki á jeg höfuðstól, er
nemur 300,000 dollara og ef þjer samþykkið,
að við opinberum trúlofun okkar, þegar jég á
miljón, skal jeg ábyrgjast, að opinberunin fer
fram innan tveggja mánuða.«
Hingað til hafði hin unga stúlka horft á
gólfið, en nú leit hún upp, og hann sá að
öll óánægja var horfin og að hún var aftur
orðin glaðleg á svip.
»Hvað,« mælti hún hlægjandi, »maður skyldi
halda, að fjármálasamræða yðar við frænda
hjeldi áfram við mig. Jeg held, að þessar
upplýsingar utn peningamálefni sjcu því að
kenna, að þjer eruð hversdagsklæddur að morgni
dags. Jeg get eigi neitað því, að mjer lýst
betur á yður í kjól við rafmagnsljós. Jeg er
viss um, að hvorugu okkar duttu peningar í
hug í gærkvöld, og mjer dultu þeir heldur
eigi í hug nú, fyr en þjer fóruð að tala um þá.«
Hún rjetli honum hendina og hann tók í
hana mjög gtaður.
»Jeg vil ekki, að neitt verði sagt um það,
sem okkur hefir á milli farið, að minsta kosti
ekki í bráðina,« hjelt hún áfram. »Mjer finst
það ekki svo hræðilegt, þótt við dokum dálítið
við, eða finst yður það ? Jeg á fjölda vina
hjer í bænum, og kæri mig ekkert um, að
verða umræðuefni þeirra. Við skulum láta
við jáyrði mitt sitja, en þjer verðið að gefa
mjer tóm til að komast eftir áliti frænda míns.
Jeg vona, að þjer haldið áfram að koma
hingað eins og ekkert hefði ískorist, og taki
jeg yður þá eins illa, leyfi jeg yður að skamma
mig. Erum við ásátt um það?« mælti hún
hlægjandi og rjetti honum báðar hendurnar.
»Pað er útkljáð mál«, mælti Sfeele glaður, og
kysti hana, háfnauðuga.
Mánuður leið og bar ekki neitt á neinu,
nema Steele hefir sennilega verið tíðasti gestur-