Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 62

56
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
inn í hús Beck óbersta. Hann hugsaði rneira
um ást sína en peningana, eins og eðlilegt var
um ungan ástsjúkan mann, þ.ví að æskuna
dreymir fegurstu draumanna — enda leit svo
út, sem alt væri í besta lagi.
Viku fyrir aðalfundinn fór Bla:r til New-
York og setti Steele á meðan sem forstjóra.
Varð hann við útnefningu. þessa svo önnum
kafinn, að hann hafði næstum engan tíma til
að hugsa nm ástir eða fjármuni. Beck óbersti
fró með Blair til höfuðborgarinnar, en kom
aítur degi fyrir fundinn. »Pað er margs að
gæta hjer vesturfrá,* sagði hann, sem hann yrði
að hafa vakandi auga á næstu daga, og hann
reyndist sannspár um það.
Kvöldið fyrir aðalfundinn fór Steele út að
fá sjer að borða. Á leiðinni á skrifstofuna
aftur tók hann eftir því, að það var óvanaleg
umferð á götunum og að blaðadrengirnir hróp-
uðu eins hátt og þe'r gátu :
»Stórtíðindi í New-York !*
Steele keypti sjer blað og fyrstu línurnar af
fyrirsögninni komu honum til að nema stiðar.
»Stórtíðindi í fjármálaheim num,« las hann.
»Hluthafar Rockervelts fá engann- arð. Angist
á kauphöllinui í dag. Öll verðbrjef falla, en
þó einkum hlulabrjef Rockervelts. Er þetta
upphaf gjaldþrots? Hlutabrjef Rockervelts fallin
um 28, þegar kauphöilinni var lokað. Menn
kvíða morgundeginum.«
»Fallin 28,« tautaði hann með sjálfum sjer.
»Jrg tapa á því næstum 200,000 dol!ara!«
Sleele las eigi meira, en stakk blaðínu á s:g
og hjelt áfram. Hugur hans var í uppnámi,
en þó reyndi hann af fretnsta megni að átta
sig, svo að hann víssi hvað hann ætti að gera.
Rað var of seint þann dag að hefjast handa.
Bara að hann hefði heyrt tíðindin strrx, bara
að hann hefði vitað, að enginn arður yrði
borgaður, hefði hann getað sloppið n:eð 30 —
40 þúsund dollara skaða. Dæmalaus sauður
hafði hann verið; hann hafði næ tum beiðst
þess að vera rúinn. Hinn hafði enga varúð
viðhaft. Hefði hann aðeins skrifað Manson
nokkrar línur til New-York, mundi hann óðar
hafa fengið upplýst í skeyti, hvað gerst hefði
á aðalfundinum, en hann hafði setið hér á kafi
í störfum fyrir fjelagið, vinnandi eins og flón,
en allir aðrir vissu hvað skeð hafði, allir —
nema hann.
Astæðuna fyrir þessu annríki sá hann nú að
var sú, að Blair hafði hlaðið á hann forstjóra-
störfunum án. þess að Iosa hann við deildar-
stjórastörfin um leið, og hann hafði lagt s'g í
Iíma að gegna báðum störfunum. Hafði Blair
gert þetta með vilja? Ein tortrygnin leiddi til
annarar. Vac ekki net það, sem hann- nú var
flæktur í, riðað af forstjóranum. Ef svo var,
hefði hann orðið Blair auðfengin biáð.
Næsta dag fór Steele á skrifslofu víxlaranna
áður en hún var opnuð. Fjöldi manna stóð
utan við dyrnar, en engum var hleypt inn öðr-
um en þeim, er áttu brýn viðskifti við firmað.
»Jeg ætlaði einmitt að fara að síma til yðar,«
mælti yngri eigandi firmans, sem tók á móti
honum á einkaskrifstofu sinni. »Jeg bjóst við
yður í gær, en þar sem við fengum enga fyrir-
sk pinír hjeldum við hlutabrjefunum.«
»Hversvegna símuðuð þjer mjer eigi í gær ?«
»Hversvegna?« spurði víxlarinn mjög argur
yfir svo barnalegri spurningu. »Rjer gáfuð
engar skipanir, og þar sem allir blaðastrákar
æptu frjettirnar út um bæinn áleit jeg það eigi
nauðsynlegt. Annars áttum við í svo miklu
annríki eftir að frjettirnar komu, að við höfð-
um nóg með að afgreiða það, sem fyrir kom.
Retta kom okkur svo óvörum, að við vo.um
alveg óundirbúnir.«
»Mjer finst,« mælti Steele, »að firma eins
og yðar, sem stendur í svo nánu sambandi við
Rockervell, ætti að hafa svolitla nasasjón at því,
sem fraiu á að koma.«
»Að því er það snertir,« mælti víxlarinn
brosandi, »hefði jeg eins mikinn rjett lil að
segja, að embættismaður eins og þjer, sem
gegnið hárri tiúnaðarslöðu í þjónustu Rocker-
velts, hlýtur að geta vitað þetta betur en við.«
»Já, mjer var ráðlagt, en það virðist hafa
verið Lokaráð fremur en heiIræði.«