Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 74

68
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
farið þið inn bræður og fakið sína byssuna
hvor og svo út í skóg með ykkur, jeg veit
að þið eruð báðir góðar skyttur, eftir því
sem um er að gera, af því bergi, sem þið
eruð brotnir. Sá, sem fyr færir mjér dýr
heim, skal fá Önnu. Svona skulum við
hafa það, en eftir byssunum, engar vífilengj-
ur. Á stað með ykkur.
Salomon og Jakob hlýddu. Anna beið
hjá Gunnari, en þegar þeir komu aftur, rjetti
hún þeim hendina til kveðju.
Kippkorn frá skógarvarðarhúsinu skiftist
vegurinn og liggur sinn í hvora áttina.
Liggur anriar þeirra til Ry og Himnafjalls,
en hinn til Silkiborgarskógarins. Hjer stöns-
uðu tvíburarnir og hlóðu byssur sínar.
»(guðs nafm> sagði Jakob, »en það verð-
ur þó að vera þannig, en jeg vil helst ekki
eignast Önnu á þennan hátt, jeg er hrædd-
ur um, að það verði ekki alt eins og það
á að vera, með þessar veiðar í dag. Hvað
heldur þú Salomon? — Hversvegna þegir
þú. Æ, talaðu eitthvað við mig.«
»Við verðum að freista hamingjunnar,«
svaraði Salomon, »á meðan annar hlær, mun
hinn gráta, en það getur ekki öðruvísi
verið.«
»Það er undarlegur tónn, sem þú talar í,
rjettu mjer hönd þína bróðir, hvernig sem
alt fer í dag, vonast jeg þó eftir, að við
berum altaf jafn hlýjan hug hvor til annars.«
Salomon kinkaði kolli, rjetti Jakob hönd-
ina og sagði:
»Hjer skiljast vegir okkar, guð yeri með
þjer, kæri Jakob.«
Hann kastaði byssunni um öxl sjer og
gekk veginn til Himnafjallsins, Jakob stóð
kyr og horfði eftir honum.
»Það er langt síðan jeg hefi sjeð hann
jafn hrærðan og í dag,« hugsaði Jakob,
sjafnvel þótt hann vildi dylja mig þess.
Altaf er hann líkur sjálfum sjer, nú velur
hann veginn til Svíalækjar og Bjarkardals,
til þess að jeg geti farið í Silkiborgarskóg-
inn, þar sem mest er af dýrunum.«
í þessum 'hugsunum gekk Jakob inn í
skóginn.
Hann fór út af veginum og hjelt eftir
bugðóttum giljum og drögum, sem straum-
vatn eða jarðskjálftar hafa myndað. Úr
hvössustu eggjunum og bröttustu brekkun-
um er tönn tímans búin að jafna fyrir
langa löngu og þekja annaðhvort með há-
vöxnu lyngi eða bláberjarunnum. Eftir því
sem hann kom lengra inn í skóginn, dimdi
meir, hið hressandi, raka skógarloft, Ijek um
hann og hresti, djúpur friður, sem ei var
rofinn af nokkru hljóði, hvíldi yfir öllu. í
gegnum hina háu og löngu hvelfingu, þar
sem laufið var alveg rótlaust, sem það væri
úr fnálmi, náðu aðeins einstaka geislar að
skína. En þar sem sólarljósið náði til jarð-
arinnar, kastaði það marglitum Ijóma yfir
burknana og gulrauðan eyrblandinn sandinn,
þar sem trjárætur gægðust fram, hingað og
þangað eins og blásin bein framliðinna
manna. Mýflugurnar suðuðu og ofurlítill
fugl sat á milli greina á visnaðri björk Qg
tísti; þetta gamla trje, með sinn hrufótta
börk og bognu greinar, sem alþaktar voru
hvítum; slímkendum mosa, er hjekk í flygs-
um niður undir jörð, líktist á þessum stað,
fornri, frægri hetju, sem á kvöldin situr og
hlustar á barnasögur og æfintýri. Allar
þessar myndir báru fyrir veiðimanninn, án
þess að hafa hin minstu áhrifáhann, hann
gleymdi stað og stundu og fjell í draumkent
mók, en fyrir inrfri sjónum hans brá fyrir
stórum, glæsilegum myndum, sem heilluðu
hug hans algerlega. Þegar hann svo um
síðir raknaði af þessum draumum, var sólin
dálítið farin að lækka á lofti. Hann hlust-
aði og skygndist um, reyndi að handsama
hvert hljóð, með þeirri nákvæmni auga og
eyra, sem veiðimönnum einum er gefið, þar
næst hljóp hann af stað til að vinna upp
aftur það, sem hann hafði tapað. Fram
undan honum var lægð með brekkum til
beggja handa, eftir lægðinni rann lækur í
ótal bugðum. Þarna hafði hann rutt sjer