Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Side 75

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
69
braut með miklum erfiðismunum, en fjekk
svo eigi önnur laun, en hverfa í Juulvatnið
og sjást aldrei framar. Hingað og þangað
rann hann huiinn undir grassverðinum og
varð ekki sjeður, en alstaðar uppi yfir hon-
um bar grasið og lyngið mikið sterkari lit
og var stórvaxnara og-safameira. í miðjum
dalnum stóð gamall og hrykalegur forn-
mannahaugur, ekki svo sem stærri um sig
eða hærri, en fjöldinn af hólum þeim, sem
voru þarna hingað og þangað ; en hjer á
þessum stað, í þessum dimma skógi, um-
lukinn af skuggum hundruðum ára gamallra
eik- og birkitrjáa, hjer gaf umhverfið honum
svo mikinn svip. Þessi staður, sönn ímynd-
un einverunnar, sem þvingar mannsandann
til umhugsunar og særir fram myndir af
hinum hverfandi skuggum með þeim há-
fleygu hugmyndalitum, sem minningin ein
getur stundum gefið liðna tímanum. Öðru
megin hetjugrafarinnar sá Jakob stíga upp
reyk úr kolagröf. Oamall maður sat þar á
steini, sneri baki við sólu og batt viðar-
knippi, meðan hann sat þarna yfir gryfjunni
sinni. Jakob gekk til hans.
»Góðan daginn, Sören Taisen. Hefir þú
sjeð nokkuð til hjartarins í dag?«
»Jeg hefi sjeð það sem verra er en hjört-
ur,« svaraði Sören án þess að líta upp frá
verki sínu.
»Hvað áttu við?«
»Jeg sá Palla gamla stakkhafur ganga yfir
veginn, hjerna niður í Iægðinni, rjett áður
en þú komst.«
»PalIa stakkhafur,* át Jakob eftir honum.
»Já, vissulega. Hann var frá Them og
var jarðaður, þegar jeg var ofurlítill angi,
en hann hefir ekki fengið frið í gröf sinni.«
»Nú, og hann hefir þú sjeð í dag,« sagði
Jakob.
»Já,« sagði hinn og kinkaði kolll »Jeg
befi sjeð hann og það eins greinilega, eins
°g jeg sje þig núna. Hann gekk þvert yfir
veginn, hægt og gætilega og ofurlítið álútur.
Það er trú manna, að það spái engri heill,
þegar eitthvað frjettist af Palla. En hvað
ert þú að gera hjer, svona vel búinn og
með byssu um öxl? — Ef skógarvörðurinn
sæi nú ti! þín, Jakob.«
»Ó, slíkt hefir við góð rök að styðjast,
jeg er hjer hans erinda.«
»Nú, það var nokkuð annað mál, þá er
það líklega eitthvað faiið að lagast á milli
ykkar Önnu ? Jeg hjelt nú annars, að það
væri Salotnon bróðir þinn, sem ætti að fá
hana. Niðri í þorpinu hjelt fólk því fram,
að það væri hann, sem henni þætti vænt
um, og hún biði aðeins enn til að gera þjer
ekki eins þungt í skapi, þar sem val henn-
ar næði ekki til þín.«
»Hafa þeir sagt það?« spurði Jakob. »Pað
getur vel verið, að það sje satt.«
»Já, hvað ætli jeg viti um það,« bætti
Sören við kæruleysislega. »Jeg sit hjer og
passa gtyfjuna mína og lætaðra sjá um sig.
En þetta sögðu þeir nú samt.«
»Pað er ekkert afráðið um þaði ennþá,«
sagði Jakob um Ieið og hann sneri sjer við
og gekk inn í skóginn.
Er hann hafði gengið dálitla stund, stans-
aði hann skyndilega. Pað heyrðist skot úr
þeirri átt, sem Salomon var. Hólarnir báru
bergmál skothvellsins á milli sín. Pað var
ekki hægt að efast um það. Jakob varð
náfölur.
»Pað er Salomon sem skaut,« hvíslaði
hann, beygði sig áfram og hlustaði: »Pað
er þá jeg, sem hefi tapað. Salomon skýtur
ekki feilskot og það allra síst í dag, — og
Anna. — Ó, guð minn góður, mjer þótti
svo innilega vænt um hana — og það þykir
honum líka, og svo segir fólk, að það sje
hann, sem henni þyki vænt um. Hann mun
gera hana hamingjusama, henni mun líða
vel hjá honum.«
»Jeg ætla ekki að fara Iengra. Áður en
jeg kem aftur, mun hann vera kominn heim
til Gunnars. Pau sitja saman, hún heldur
í hönd hans og þau eru bæði sæl, enginn
hugsar um mig. Jeg ætla samt að læðast