Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 86

80
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Iöturhægt og rólega, nema hvað þeir voru
smám saman að kippast við, þegar fugl
flaug undan fótum þeirra.
Við vorum rjett komiri að ánni. Það var
var ofurlítil spræna að vatrismegni til, en
ill undir fæti, stórgrýtt og gjótótt.
»Hjer verðum við að gá vel að okkur,«
sagði hún.
Jeg kvað hana skyldi vera óhrædda. Jeg
væri vatnsföllum töluvert vanur, og best
mundi að Iofa hestunum að-vera nokkurn-
veginn sjálfráðum. Hún hálfkveið þó að
leggja út í ána. Jeg hughreysti hana og
bað hana að vera rólega.
Svo lögðum við í ána og riðum nokk-
urn Veginn samsíða. Þegar út í miðja ána
kom hnaut hestur fjelaga míns svo illa, að
hún losnaði alveg úr söðlinum, og hefði
steypst fram af í ána, ef jeg hefði ekki get-
að gripið hana með báðum höndum og
tekið hana í hnakkinn fyrir framan mig. Jeg
er ekkert karlmenni að burðum, en á þessu
augnabliki virtist mjer afl mitt aukast svo
mjög, að mjer veittist það langt í frá erfitt,
að kippa henni til mín. Jeg sá mjer þann
kost vænstan, að halda fast því, sem mjer
hafði í hendur borist, og reiða hana í land,
en lofa hestinum að eiga sig þangað til
síðar, — sem þó kom ekki til, því að hann
leitaði á eftir mjer, og jeg þurfti aðeins að
að standa á bakkanum og grípa hann, svo
að hann hlypi ekki burt, því að taumurinn
var uppi á makkanum.
Þegar yfir ána kom, tóku við 'sljettar
grundir með smá melhólum hingað og
þangað. Jeg hjálpaði henni svo á bak aft-
ur og við ásettum okkur, að ægja við fyrsta
hólinn. Riðum við þjetting þangað, enda
var eins og hestarnir lifnuðu við vaðalinn.
Þar stigum við af baki. Við settumst and-
spænis hvort öðru, og töluðum fátt. Sam-
talið var alt í molum, jeg fann það á henni,
að hún var altaf með hugann við atburðinn
í ánni.
Svo var eins og hún tæki fasta ákvörðun.
Hún bauð mjer að koma nær og bragða á
ferðanestinu, »!eifunum«, sagði hún. Jeg
færði mig svo fast að henni, því að mjer
var það eigi móti skapi, og neytti leifanna
með henni. Þegar jeg þakkaði henni fyrir
mig og rjetti henni hendina, þá tók hún
töluvert þjett í hana til sín, svo að jeg hall-
aðist fast að henni. Þá sagði hún: »Það
má þjer ekki minna vera, en jeg þakki þjer
fyrir lífgjöfina,« og að því sögðu lagði hún
hendur um háisinn á mjer og þrýsti á varir
mjer kossinum þeim, sem aldrei líður úr
minni mínu.
Óneitanlega kom hann mjer mjög á óvart,
en mjer fanst hann þó í eðli sínu þannig
vaxinn, að jeg eiga hann fyllilega skilið,
og þess. vegna naut jeg hans í jafnríkum
mæli, eins og hann var innilega útilátinn.
En því er jeg að skrifa þessar endur-
minningar nú?
Það er líklega fyrir það, að jeg er löngu
kvæntur annari konu, en hefi aldrei notið
nje hlotið á æfileið minni annars eins koss.
Það verður sennilega bæði fyrsti og síðasti
kossinn. En þótt jeg hafi að eins einu sinni
notið eins einasta koss, þrátt fyrir allar
mínar kyssingar, þá er líf mitt einatt sælu
blandað og unaði, þegar vitundin gefur mjer
tíma til að ná í endurminnningar /cöss/wr.
E. ö.