Eimreiðin - 01.06.1922, Qupperneq 18

146
HÁKARLAVEIÐIN
EIMREIÐIN
og aðrir áttu fátæka foreldra. Allir vissu að mikið var í húfi,
fyrst veiðarfærin og fiskurinn á þeim og síðar að líkindum
allur haustaflinn. Sennilegast var að botnvörpungurinn skildi
eigi fyr við fjörðinn en þar fyndist engin fiskbranda. Og svo
var orðið áliðið hausts, að varla varð búist við nýrri göngu.
Allir mundu þeir það, að botnvörpungar höfðu oftar en einu
sinni veitt fjarðarbúum þungar búsifjar og gert margt heimilið
bjargarlaust. En sjaldan höfðu þeir þó hætt sér svona langt
inn í fjörðinn.
— Fari hann í logandi helvíti! sagði gamall maður, herði-
breiður, sem reri í hálsi.
— Betur að þú værir bænheitur, Gvendur, sagði sessu-
nautur hans, lítill maður snarlegur og skarplegur.
En Þórður lagði ekkert til málanna. Sat hann grafkyr, kross-
lagði handleggina á brjóstinu og beit á kampinn.
— Stattu upp Gunnbjörn, sagði hann stuttlega við sessu-
naut Gvendar. — Vittu hvort þú sérð ekki duflið!
Gunnbjörn stóð stirðlega á fætur. Sjóbrókin skrjáfaði og
Gunnbjörn togaði hana uppundir hendur. Gvendur studdi
árarnar á meðan, en hætti að róa.
— Sérðu nokkuð? sagði Þórður óþolinmóður.
— Nei, ekki enn, bíddu nú dálítið. En það andskotans
myrkur! ]ú, þarna sé eg það. Minna á stjór! Nú hlýtur þú
að sjá það sjálfur, Þórður, rétt framundan á stjór!
Þórður kom auga á duflið og benti með hendinni, til þess
að leiðbeina ræðurunum.
Duflið kom nær og nær, tjörguð byða með rauðum fána-
— Svona nú, sagði Þórður, og hásetarnir sleptu annari hend-
inni af árinni og litu um öxl, til þess að svipast um eftir duflinu-
— Meira þið þarna á bakborða, stingið þið við á stjór,
kallaði Þórður argur.
Nú var báturinn kominn að duflinu. Miðskipsræðararnm
lögðu upp árarnar. Annar þeirra settist bakborðsmegin, skaut
beitufjöl á milli þóftanna og tók að skera kúfisk. Hinn tók
duflið og fór að draga. Þórður færði sig fram að öftustu þóh'
unni og sat þar á hástokknum stjórnborðsmegin.
— Finst þér ekki alt eðlilegt Bjössi? sagði sá, er beituna
skar, við þann, sem dró lóðina.