Eimreiðin - 01.06.1922, Qupperneq 35

EIMREIÐIN
HANNES STUTTI
163
míns, sem vissi vel, að sagan í þessari mynd var tómur upp-
spuni, þótt hann af góðmensku sinni hlýddi á hana og and-
mælti ekki.
Þótt Hannes stutti raupaði af hugrekki sínu sjálfur, fjekk
hann ekki orð fyrir það hjá öðrum. Hann var t. d. sagður
afarsjóhræddur. Þó mun hann hafa róið nokkrar vertíðir. En
lítil höpp þóttu standa af honum sem sjómanni. Svo kvað
Einar á Harastöðum:
„Blessun flúöi blakkinn sjós í Bervíkinni,
þegar Hannes happaþunni
honum reiö á saltri Unni.
Aldrei meiri fiskifæla frelsiskvikul
skinna boriö hefir hökul
heims um aldur kringum ]ökul“.
Líka hygg eg, að Hannes hafi róið fyrir sunnan; að minsta
kosti sagði greindur og rjettorður maður, Friðrik Eggertsson
frá Mýri í Vesturhópi, mjer sögu af honum þar. Það var einu
sinni, sem oftar, að Friðrik reri suður í Höfnum. Einu sinni,
að áliðnum vetri, stofnuðu sjómenn til glímu. Voru Norðlend-
ingar, sem þá reru þar, fjölmennastir í öðrum flokknum, en
Sunnlendingar og austanmenn í hinum. Þegar þeir hafa glímt
um stund, kemur einn austanmaður, Sigurður að nafni, fram
á glímuvöllinn. Hann var stór og sterkur, og þvældi nokkrum
Norðlendingum niður af kröftum, en kunni engin glímubrögð.
Tók nú að gerast illur kur í liði þeirra. Þá sjá þeir alt í
einu mann nokkurn skjótast fram fyrir húshorn. Sá var lítill
vexti og ræfilslega til fara. Hann segir, um leið og hann
snarast að Sigurði: »Ekki þoli eg það, að Norðlendingum sje
misboðið svona«. Það skiftir engum togum, að Sigurður fellur.
Varð þá óp mikið og hlátur, en Sigurður varð fár við og
sagðist ekki hafa verið viðbúinn. Taka þeir svo saman í annað
skifti, en alt fer á sömu leið. »Þetta var í fyrsta skifti«, sagði
FTiðrik, »sem eg sá Hannes stutta, en upp frá því var mjer
Vel við hann«. Þó þessi saga virðist ekki vel trúleg, get jeg
samt ekki efast um að hún sje sönn.
Hannes var víst furðusterkur, eftir stærð, og ákaflega snar,
°9 þegar honum vildu svona höpp til, má nærri geta, að það
9af honum byr undir báða vængi, að raupa því meira.