Eimreiðin - 01.06.1922, Qupperneq 44

172
VIÐ LANGELDA
eimreiðiN
mynd skuggalegum óhugnaði bugaðrar sálar — það er eilífð
af tilbreytingalausri þjáning í þessu kvæði, af hægfara dauða
í einveru og kulda.
Og í kvæðinu Otti er þetta erindi:
Eg kvaddi hana út við koldimman sjó; —
hún kraup og bað, og hún grét og hló.
En kaldlyndur Ægir klettinn sló
og kæfði ekkann og grátinn.
Eg henti baugnum með helkaldri ró
og hringaði vaðinn í bátinn. —
Hér er lýst með ríkri tilfinningu og af skáldlegri sjón. Alt
innra og ytra líf þessa atviks, ástand og framkoma þessara
tveggja, sem eru að skilja, og sá blær, sem náttúran leggur yfir
þessa stund — alt er sýnt í þessu eina erindi, hvert orð er hér
í þjónustu myndarinnar og hún verður átakanleg og fögur.
Ef svo er um mörg af kvæðum S. Gr., að þeim er eins og
flaustrað af, eftir því sem beinast lá við vegna rímsins, að svo
lítið vakti fyrir skáldinu þegar hann greip pennann, að algert
handahóf réði því, hvaða efni kvæðið smám saman fékk —
þá eru þó önnur kvæði í bók hans, þar sem gott yrkisefni er
í skáldshöndum. Hér eru ljóð ort af mikilli stemningu (Graf-
tjóð, Wið skulum ekki, Draugadans), í einu kvæða sinna nálg-
ast hann það, að geta dregið upp konumynd (Halla) og •
öðru hefir hann skapað táknræna (symbólska — þetta nýyrði
hefi eg lært af Guðmundi Kamban) kvenveru (Hjördís) —
fagran, léttúðugan og máttugan kvendjöful, ímynd kvenlegrar
nautnsýki, sem fagnandi nærist á annara blóði og hlakkar yfir
því að geta steypt í bölvun og þjáningar.
Þegar Sig. Gr. hefir skilist, að ekki er boðlegur skáldskap'
ur hvert mæðulegt andvarp, sem hægt var að koma í rímað
mál, þegar honum hefir lærst að nota heila sinn meira við
ljóðagerð sína og treysta ekki á hjartað eitt, nema þegar það
slær sterkast — þá yrkir hann kvæði, sem taka þessum fyrstu
ljóðum hans langt fram.
Hann hefir sýnt að hann hefir skáldgáfu — og þá á hann líka
hafa metnað til þess að láta ekki annað fara frá sér en góð kvæði-
Wiesbaden, 1. apríl 1922.
Kristján A/bertsson.