Eimreiðin - 01.06.1922, Síða 50

178
TÍMAVÉLIN
eimreiðin
Eg fann nú minna til ónotans við ferðalagið. Það var eins
og það breyttist smám saman í einhvern trylling. Mér fanst
vélin rugga einkennilega, en gat ekki gert mér grein fyrir
ástæðunni til þess. En eg var einhvernveginn svo sljór, að eg
skeytti þessu ekkert, heldur dembdi mér hiklaust út í ókomna
tímann eins og hálftryltur maður. Mér datt einhvernveginn alls
ekki í hug að stansa, heldur naut æsingsins í löngum teigum.
En nú fór að laumast inn í hugann einhver óljós grunur —-
eins og hálf forvitni-blandinn — og smám saman breyttist
hann í ótta, sem eg gat ekki hrakið úr huganum aftur. Hvernig
skyldi nú mannkynið vera orðið? Hvers skyldi eg verða vís-
ari um það, hvað mennirnir hafa bygt ofan á menningargrund-
völl vorra daga, ef eg skoðaði mig um í þessum heimi, sem
nú bylgjaðist óljóst fyrir augum mínum? Eg sá stórkostlegar
byggingar rísa fyrir framan mig, stærri og stórkostlegri en
nokkurt hús nútímans, en þó sýndust þau gerð úr gagnsæju
og móðukendu efni. Eg sá hlíðina vafða enn þá fagurgrænm
skrúða en eg hafði nokkru sinni séð, og enginn vetur sýndist
lengur hafa nokkur áhrif. Jafnvel þótt alt væri óglögt, kom
jörðin mér fagurlega fyrir sjónir. Og þá fór að smáfestast hja
mér það áform að stansa.
En það var alls ekki hættulaust að stansa. Þáð gat vel
farið svo, að einmitt þar sem eg, og vélin, stönsuðum væri
eitthvað fyrir, sem ekki væri notalegt. Meðan eg var á þess-
arri fleygiferð um tímann gerði þetta svo sem ekkert til. Eg var
svo að segja útþyntur, fór eins og eitthvert eimkent efni gegn
um hvað sem fyrir var! En þegar eg stansaði, þá hlaut eg að
þrýstast inn í það efni sem umhverfis mig var, ögn fyrir ögn,
komast í nánasta snertisamband við það, og af því gat hlotist,
t. d. stórkostleg sprenging, sem tvístraði mér og vélinni og
þeytti okkur út úr öllum víddum rúmsins — jafnvel þeirri
fjórðu — inn í það óþekta. Eg hafði oft hugsað um þetta
meðan eg var að smíða vélina, en þá hafði eg altaf vísað þvl
frá mér sem- einhverju óhjákvæmilegu, einni af þeim áhættum,
sem ekki yrði hjá komist að legga út í. En nú, þegar hættan
var yfirvofandi, þá gat eg ekki að mér gert, að líía nokkru
alvarlegar á málið. Sannleikurinn er sá, að alt þetta, sem fyrir
hafði komið, hvað alt leit kynlega út, hristingurinn og sveifl'