Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 53

EIMREIÐIN
TÍMAVÉLIN
181
einu húsinu stórt kringlótt op og í því einhverjar verur, klæddar
í skrautlegar, mjúkar skikkjur. Þær höfðu komið auga á mig
og horfðu í áttina til mín.
Þá heyrði eg raddir nærri mér. Hópur af mönnum kom
hlaupandi, og sást á höfuð þeirra og herðar þegar þeir voru
að ryðjast gegn um rósabekkinn fyrir framan sfinxinn. Einn
þeirra kom í ljós á götunni, sem lá beint til mín. Hann var
ofurlítill, líklega um fjögur fet á hæð, klæddur purpurakyrtli,
með leðurbelti um sig. Hann var með létta skó á fótum,
næstum eins og ilskó, en annars voru fæturnir berir upp að
hnjám, og berhöfðaður var hann. Þegar eg sá þetta, tók eg
fyrst eftir því, hve hlýtt var í veðri.
Hann kom mér svo fyrir sjónir, að hann væri yndislega
fagur og mjúkur, en fádæma veikbygður. Hann var rjóður í
andliti, og minti mig á það, hvað brjóstveikt fólk oft getur
verið fagurt. Þegar eg sá hann, hvarf allur ótti frá mér. Eg
slepti tökum á vélinni.
V. GULLOLDIN.
Eftir örlitla stund stóðum við hvor frammi fyrir öðrum, eg
°9 þessi granni, litli framtíðarmaður. Hann kom beina leið
W mín og hló framan í mig. Látbragð hans alt lýsti fullkomnu
°ttaleysi, og brá mér kynlega við það. Síðan sneri hann sér
að tveimur öðrum, sem komu á eftir honum og ávarpaði þá
a tungu, sem eg skildi ekkert orð í, en var ákaflega mjúk
°9 hljómþíð. (Framhald).