Eimreiðin - 01.06.1922, Síða 61

eimreiðin
RITSJÁ
189
Má strax nefna fyrsta og lengsta kvæöið, „Gamla höllin“. Það er prýði-
Ie9a ort, enda bragarhátturinn fallegur og viðurkendur við slíkt efni
(talsvert náskyldur Hrafninum Poe’s). Ekki vil eg segja að bygging þess
se gallalaus, einkum í síðari parti þess, en stemningunni er þó svo vel
náð, og það er svo mikið af fallegum atriðum í því og heildin svo góð
1 lafn löngu kvæði, að það á viðurkenningu skilið. Næsta kvæði „Sigling
lnn Eyjafjörð" er líka fallegt, og ástin á Eyjafirði, sem það Iýsir, er gum-
laus en „ekta“.
Rúmið Ieyfir nú ekki að þylja svo í röð, en yfirleitt má segja það um
kvasðin, að höf. skari fram úr í því, að Iaga stemninguna eftir efninu, og
er það þó harla misjafnt, alt frá gáska og léttúð til hrottalegra sorgar-
*eikja og margt þar á milli. Persónulega þykir mér mest koma til kvæð-
anna frá Italíu. Það er yfir þeim suðrænn sólskinsblær, sem gefur þeim
s‘nn „ítalska" Iit. Nefni eg t. d. Capri kvæðin og Tína Rondoní (þó að
ekki sé það gallalaust). Sýna þessi kvæði verulegt skáldaeðli, sem lagar
S19 eftir umhverfinu og getur látið lesandann hér norður í kuldanum
^nna ylinn sunnan að, sem það sjálft fann. Það er eins og bæði sólin
’vsi bjartar úti fyrir, og blóðið fossi örar og heitar innifyrir í þessum
^væðum Davíðs, frá Ítalíu. Hann hefir áreiðanlega ferðast með allan
^u9a sinn þangað suður eftir, og kunnað að meta það suðræna.
Vonandi lætur Davíð ekki hér staðar numið, en heldur áfram, full-
komnast og framast enn. Hann er mjög efnilegt ljóðskáld. /H. J.
J°n Björnsson: SÓLDÆQUR. Ljóð. Rvík MCMXXII.
klöfundurinn skiftir ljóðunum í nokkia kafla með sérstökum fyrirsögn-
Um> og kallar hann fyrsta kaflann „Gamlar og nýjar glæður" og eru það
mesl ástakvæði, en byrja þó með „söng svikarans", stuttu en kjarnorðu
kvæði. Yfirleitt eru þessi kvæði innilegust allra kvæðanna í bókinni, en
eru þau ekki laus við þann ókost, að vera of gífuryrt, eins t. d. að
skáldiö verður að ungum guði, sem geislar stafa frá við það að fá stúlk-
Ulla sína, og verður það til þess að lesandinn dregur óhjákvæmilega þá
^'vklun, að hann hafi verið í vandræðum að finna eitthvað nógu stórt.
m'kið af háfleygi og málrósum, en of lítið af veruleika.
»Undir berum himni" er næst (hefir fallið alveg burt í efnisskránni).
r Þar fyrst kvæðið Heljardalsheiði, sem er í raun réttri líkl. besta
þvæðið í bókinni, en minnir sannast að segja talsvert á Einar Benedikts-
°n> að minsta kosti að forminu til (sbr. síðar einnig Skarphéðinn Njáls-
n)- Fer Jón talsvert óvarlega í þessu efni og gætir þess ekki, að hættir,