Eimreiðin - 01.01.1930, Síða 126

106
RITSJÁ
EIMREIDIN
og fólki hans úr sjávarháska. Um !eið hefur hann hlotið fulla uppreisn
sveitunga sinna, sem löngum höfðu haft horn í síðu hans:
— „Sömu nótt fór Halldór Bessason á fætur fyrir dögun. — Har"1
var ekki fullkomlega með réttu ráði, hafði vaknað með það á meðvi*
undinni, að hann ætti eitthvað mikið og hátíðlegt í vændum, fanst han11
þurfa að klæða sig og vera viðbúinn. — Stígvélin lét hann eiga sig> en
tók heiðursmerkið út úr skápnum og festi það á sig. Svo skreið hann
niður stigann og út, stefndi upp brekkuna fyrir ofan bæinn.
Hann gekk mjög hægt, gætti vandlega fram fyrir sig. Það vætlaði blo
úr stúfunum og þeir voru berir; hér og þar sáust rauðir blóðdropar 1
döggvuðu grængresinu, þar sem hann hafði gengið á hjánum upp brekk
una. — Honum fanst sem einhver hefði mælt sér mót við hann, en gat
með nokkru móti munað, hver það var. Eitthvað var öðruvísi en Þa
átti að vera, og víst hafði hann brotið eitthvað af sér? Hann þreifaÖ'
eftir heiðursmerkinu á brjóstinu og fann það — nú, þá var alt í laS1 •
Rólegri skreiddist hann aftur af slað og komst loks upp á brúnina.
Enn var nótt ekki úti og alt kyrt, en í austri roðnaði himinn og
fyrir nýjum morgni. — Halldór þurkaði svitann af sér með erminni °3
andaði að sér svalanum. Eftir litla stund rankaði hann við sér, °9 11"‘
mundi hann liðna æfi. Einkum mintist hann kvöldsins, þegar hann koW
vestan heiðina og sá yfir sveitina og Vogakaupstað í fyrsta sinn. EnnÞa
var alt óbreytt eins og þá: Hafið íeygði úr sér og blundaði við strönd
5á
ina, í fjarrænni fegurð bar hvítan jökulinn við bláan himin.
einn var munurinn, að þá var kvöld, en nú dögun. Þá var það jökulhnn>
sem hann sá fyrst; nú stóð hann að Ieiðarlokum og starði upp þanSa ’
meðan blæja óminnisins lagðist með líknsemd yfir sár þess liðna. Hann
beindi sjónum sínum móti hvítum jökulljómanum og teygaði hann. HoH
inn var kvíðinn og kuldinn, en öllum spurningum svarað í einkennileSu
öryggi og hvíld. Alt var eins og það átti að vera og hátíð um heim alla11
Því nú fór jökulljóminn um sál hans og sveipaði alt birtu og kyrð-
Hann lyfti hendinni með erfiðismunum, reyndi að strjúka kjálkaskegS1 ’
haf
en komst ekki alla leið með hana, gat aðeins hreyft fingurna í lausu
lofti-
En svo mundi hann, að hann átti að hitta einhvern, og eins og
silfnf'
skær dropi dagaði nafnið fram úr djúpi gleymskunnar: — Ingilín! fnS1
lín! — Nú heyrði hann hláturinn hennar, og út úr ljósinu, sem umlnk
hann, kom ung og léttklædd stúlka. Hún var rjóð og heit af hlaupunn
með ljóma af brosi í augunum; ljóst, bylgjandi hárið var bundið me
ofnu bandi. — Hún rétti út hendina og snart hann. —